Ergens jaren geleden doken ze voor het eerst op in onze contreien. Ervoor had ik nog nooit over de processierups gehoord en ineens was het beest de aartsvijand van al wie op bepaalde periodes door een bos wilde wandelen.

Persoonlijk had ik het wezen nog nooit ontmoet. Luc wel. Die vertelde dat hij er ooit, bij het kijken naar een wielerkoers, mee te maken had gekregen en last van enorme jeuk had gekregen waartegen enkel “een goei zalf van den doktoor” soelaas had gebracht.

En een keer per jaar is de processierups hét onderwerp en soms zelfs in die mate dat ze een plaag wordt genoemd en men mensen aanraadt de bossen te mijden.

Het raakte me niet omdat ik er mij niks kon bij voorstellen … nu dus wel.

Vorige donderdag lagen er in het bos overal stukken lappen op de grond of ze hingen in de bomen. Bij een van die stukken bleef ik staan en ik opperde dat het wel op een nest leek, met al die raten. En ja, dan viel onze nikkel al snel. Nog sneller viel hij toen we in die ene bepaalde bosweg op -zo goed als- alle bomen die restanten zagen hangen en meer nog toen we heelder bomen bekleed met kadavers voorbij liepen.

Ze worden dus vernietigd en iemand heeft daar wel een immens werk aan gehad.

Wees gerust: als ze dit jaar nog eens over processierupsen beginnen, weten wij dat wij die -oh zo mooie- streek toch maar gaan mijden.