Scenario voor het wandelen: na de nodige zjatten koffie en het gebruikelijke bijlezen van kranten en blogs, pakken wij ons boterhammekes in. Die zijn voor onderweg. Want al die zjatten koffie en dat bijgelees nemen toch wel een deel van de ochtend in zodat wij zo tegen ten noenen op de plaats van onze bestemming geraken.

Afhankelijk van het aantal geplande kilometers eten we ofwel de boterhammekes op voor we vertrekken of we eten ze op als we terug zijn. Het kan ook gebeuren, bij mooi lenteweer, dat we ze meenemen om ergens op een genoeglijke rustige bank of boomstronk te gaan zitten en te eten.

Soms hebben we dan ook nog een Eigenbak wafel bij. Die is voor als we het traject in drie kunnen delen, je weet wel genoeglijk en rustig.

Laat ons nu onze boterhammen op hebben en ons langzaamaan terug in gang waggelen als Luc zegt: “Kijk eens wat achter ons komt”. Wel alle … een heel volk komt aangeschoven ginder nog ver op de lange baan terwijl stofwolken rond hun oren omhoog stuiven. We koesteren de hoop dat ze zullen rechts gaan waar wij links kiezen. Verkeerd gedacht.

En ja, aan het geziene tempo halen die ons al snel in, of toch niet, want eens ze op een meter of tien genaderd zijn verliezen ze tempo, gaan treuzelen, gaan slenteren … om dan terug uit de startblokken te schieten en ons terug bij te benen.

We stoppen om een paard door te laten. De meute stopt ook. We stoppen om een foto te nemen. De meute stopt ook. We stoppen om iets te filmen. De meute stopt ook.

Het is ons duidelijk dat ze gewoon niet voorbij willen. Voor ons niet echt een probleem al hebben we het liever anders. Maar waarom moeten mensen zo kwekken, kwaken en/of mekkeren? Elk dier dat die hoort komen denkt dat er een stampede aankomt en maakt zich uit de voeten of ook uit de veren.

Het resultaat is dat we de wafel maar hebben opgegeten bij de auto.