Het is lang geleden, in de tijd dat ik, smalle lat zijnde, merkte dat er hier en daar wat meer aankwam en op mijn eten ging letten.

En toen werd iedereen ineens voedingsdeskundige. Zoals die keer dat ze bij ons waren uitgenodigd, ik maar een spreekwoordelijk hapje op mijn bord schepte en de opmerking kreeg dat ik van witte wijn ook dik werd.

Het stoorde me. Je wordt van alles dik als je het niet met mate eet of drinkt.

Toen ik in 2011 paal en perk had gesteld aan de vermenigvuldiging van mijn omvang door de hormonenkuur die de dokter me door mijn strot had gejaagd en ik er weer normaal uitzag, wist iemand te zeggen dat ik er toch beter had uitgezien toen ik wat dikker was.

Ik zeg het niet meer. Ik zeg het niet meer. Ik zeg het niet meer. Maar ze zien het.

Ze bekijken je, halen een doos pralines uit de kast en stompen die haast door je neus. Je weigert … één keer, twee keer … ze dringen aan. Je weigert. Maar weet je, zo één pralineke kan nu toch echt geen kwaad en daarbij, mijn broek is al veel te groot. Ik blijf halsstarrig weigeren.

Iets anders dan maar. Een perzik? Fruit is zo gezond en daar zit echt niks, maar dan ook niks in. Als er al echt niks zou inzitten zou het ook overbodig zijn om ze te eten. Maar daar gaat het niet om. Het gaat er om dat ik zelf bepaal wat en hoeveel ik ga eten en daar houd ik me aan.

Tegen de avond beginnen ze dat ze geen eten voorzien hebben, al was dat zeker niet afgesproken. Maar we kunnen wel een frutje halen. En dan krijg ik het. Dan beginnen ze dat je wel eens moet zondigen want anders houd je het niet vol.

Nonsens! Ik heb meer plezier aan goede resultaten dan aan het verorberen van één of ander dat een ander noodzakelijk zondigen vindt.

Ik heb beslist dat er weer een heel lange tijd zal overheen gaan eer ik er nog eens naartoe ga en dat ondanks de telefoon als die zegt: “ik zie jullie haast nooit”.

Dat is pas zonde!