Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Tag: Baskuul

In duplo

Potverdomme! Ben ik een stomme
Was ik eindelijk op mijn gewicht
Ben ik voor wafelenbak gezwicht
Baskuul had ik echt niet meer vandoen
Baskuul ging dan maar met pensioen

Nu heb ik mijn favoriete ringen
Die ik om mijn vingers moet wringen
Twee rokken die gingen spannen
Werden naar de kleerkast verbannen

Moet ik nu weer opnieuw beginnen
Met minder eten te verzinnen
Oh neen, dat wil en doe ik niet meer
Want dan doet mijn goesting zeer

[© ms – 23 juni 2023]

Dat ga ik nu wel twee keer zeggen. Maar dan een beetje anders.

Potverblom! Ben ik stom
Goed gewicht, rap gezwicht
Baskuulloos, pak de doos
Hop derin! Dicht!

Mijn ringen, ze wringen
Rokkenspankastarrest
Wat zegt ge? Op dieet?
Mache Ich … Nicht!

[© ms – 23 juni 2023]
____________________
Ollekebolleke

Diëten

“Heb je het gelezen?” vraagt Luc en vervolgt “een mens is niet gemaakt om te diëten”.

Eerst even ter verduidelijking: ik dieet niet. Ik let wel op wat ik eet en dat is iets anders.

Nu goed. Na Lucs melding bedenk ik dat ze toch maar terug ene op de kop hebben getikt die weer maar eens alles in vraag gaat stellen, weer maar eens zichzelf wil promoten en er waarschijnlijk wil aan verdienen. Ik ga het artikel lezen en kom tot de conclusie dat het niet ene is maar zomaar vier experten1.

En dan vind ik zelf een artikel van hoe je je porties kan afmeten als je niet telkens in de weer wil met de weegschaal om te weten hoeveel kcal je inneemt2.

Wat moet ik daar nu weer van denken? Wat kan ik daar nu weer over zeggen? Niks zeker, gewoon mijn schouders even ophalen en verder doen zoals ik bezig ben, want dat gaat goed.

In het begin woog ik wel alles af. Dat doe ik nu niet meer maar bij spaghetti bijvoorbeeld doe ik het wel nog.

Wat ik dus wél denk is: “laat me gerust”. Ik heb het alleen gekund en gedaan. Want ja, het is vandaag drie jaar geleden dat ik ermee begon en anderhalf jaar later woog ik 40 kilo minder.

Ondertussen zijn er 4à5 terug bij, dat beschouw ik als tijdelijk winters vet ter bescherming tegen de kou.

Maar de manier waarop ik het doe kan ik wel nog een leven lang volhouden hoe lang of kort dat leven nog zijn mag.

____________________
1 Het Nieuwsblad
2 Het Nieuwsblad

We houden ons bezig

Met net de maandelijkse boekenmarkt achter de rug, kriebelde het gisteren al om die van volgende maand voor te bereiden. Zot zijn doet namelijk geen zeer.

Maar een tweede reden om er in te vliegen was dat ik zondag, met de kleindochters in huis, toch wat meer gegeten had dan goed was voor Baskuul en reken daar dan nog maar dat glaasje zoete witte wijn bij en ge weet hoe laat het was.

Maar de tijd was goed besteed.

De jarige oorlog

Weet dat het weer over vermageren gaat
Daar ga ik immers voor, voor fit en gezond
Nu zegt Baskuul al een jaar waar het op staat

Een wonder is het wel hoe snel de tijd vergaat
Gist’ren een jaar sinds ik op die weegschaal stond
Weet dat het weer over vermageren gaat

Weet je wel met welk gevoel je daar dan staat
Ik voelde me op slag lomp en kogelrond
Nu zegt Baskuul al een jaar waar het op staat

Sakkeren en duvelen brachten geen baat
Ik moest er aan beginnen en wel terstond
Weet dat het weer over vermageren gaat

Ik wil zeker niet zo mager als een graat
Miss Twiggy indertijd … wat ik daarvan vond …
Nu zegt Baskuul al een jaar waar het op staat

Wie denkt dat ik alleen daar nog over praat
Kent het wel, het hart dat vol is en de mond
Weet dat het weer over vermageren gaat
Nu zegt Baskuul al een jaar waar het op staat

[© ms – 16 januari 2020]

____________________
Villanelle

Zo zonde

Het is lang geleden, in de tijd dat ik, smalle lat zijnde, merkte dat er hier en daar wat meer aankwam en op mijn eten ging letten.

En toen werd iedereen ineens voedingsdeskundige. Zoals die keer dat ze bij ons waren uitgenodigd, ik maar een spreekwoordelijk hapje op mijn bord schepte en de opmerking kreeg dat ik van witte wijn ook dik werd.

Het stoorde me. Je wordt van alles dik als je het niet met mate eet of drinkt.

Toen ik in 2011 paal en perk had gesteld aan de vermenigvuldiging van mijn omvang door de hormonenkuur die de dokter me door mijn strot hadden gejaagd en ik er weer normaal uitzag, wist iemand te zeggen dat ik er toch beter had uitgezien toen ik wat dikker was.

Ik zeg het niet meer. Ik zeg het niet meer. Ik zeg het niet meer. Maar ze zien het.

Ze bekijken je, halen een doos pralines uit de kast en stompen die haast door je neus. Je weigert … één keer, twee keer … ze dringen aan. Je weigert. Maar weet je, zo één pralineke kan nu toch echt geen kwaad en daarbij, mijn broek is al veel te groot. Ik blijf halsstarrig weigeren.

Iets anders dan maar. Een perzik? Fruit is zo gezond en daar zit echt niks, maar dan ook niks in. Als er al echt niks zou inzitten zou het ook overbodig zijn om ze te eten. Maar daar gaat het niet om. Het gaat er om dat ik zelf bepaal wat en hoeveel ik ga eten en daar houd ik me aan.

Tegen de avond beginnen ze dat ze geen eten voorzien hebben, al was dat zeker niet afgesproken. Maar we kunnen wel een frutje halen. En dan krijg ik het. Dan beginnen ze dat je wel eens moet zondigen want anders houd je het niet vol.

Nonsens! Ik heb meer plezier aan goede resultaten dan aan het verorberen van één of ander dat een ander noodzakelijk zondigen vindt.

Ik heb beslist dat er weer een heel lange tijd zal overheen gaan eer ik er nog eens naartoe ga en dat ondanks de telefoon als die zegt: “ik zie jullie haast nooit”.

Dat is pas zonde!

Nieuwe oude routine

Na tien dagen behelpen met de kleine reisweegschaal, wandelde Luc binnen met een weegschaal onder de arm.

“Ze stond in de Colruyt” zei hij.

Nu is het enkel nog af te wachten of ze het verhoopte resultaat geeft maar ik vrees dat ik daar zelf zal moeten voor zorgen.

Uit de naad

Ik liep bij Zoneke, want ja daar waren we weer, over de overloop en de weegschaal stak mijn ogen uit.

Alhoewel ik mezelf had beloofd dat ik me pas zou wegen als mijn broeken afvielen -want ik had wel gemerkt dat ik aangekomen was en ik had al wel gezegd dat we te veel stil zaten- ging ik erop staan.

Ik schrok en snapte niet dat ik nog niet uit de naad van mijn kleren kwam gepuild, maar die passen nog altijd al moet ik zeggen dat ik nogal graag relatief losse kleren draag.

Waarom ik mezelf had beloofd om me niet meer te wegen tot ik zeker was dat er af was? Dat is simpel. Het werkt demotiverend als je -zoals nu- tot de conclusie komt dat alles averechts uitdraait.

Verder is ook onze weegschaal kapot en heb ik enkel nog de kleine reisweegschaal die ik me indertijd kocht toen ik nog dagelijks de controle deed, wat me toen wel werd afgeraden.

Hoog tijd dus om me uit de naad te werken. Drie maal per week een half uurke fietsen is niet voldoende. Er moet weer meer gewandeld worden en mogelijk gaan we weer zwemmen en ook mogelijk doe ik, enkele keren per dag, het traject naar onze zolder als bijkomende klimoefening.

Minder eten is geen optie. Ik heb nu eens de kcal geteld en ik kom -op normale dagen- zelfs niet aan het aangeraden minimum van 1.500 kcal per dag.


Rond en gezond

BPM

Toen jaren geleden de aerobics stopten in de sporthal, vond mijn toenmalige medesportster het een goed idee om naar een fitness center in Leuven af te zakken.

Voor dat kon moest je een bewijs van de dokter voorleggen. Het was een slag in mijn gezicht toen die van de fitness me vertelden dat ik enkel op de binnenhuisvelokes mocht rijden aangezien mijn hartslag veel te hoog was en een risico inhield voor de rest.

Ik was in mijn Q gebeten, effenaf. Wat mijn hartslag, daar had ik nu nog nooit bij stil gestaan en ik had me altijd al ferm fit gevoeld.

De sportdokter bij wie ik te rade ging, dat was ook al een gag. Die zette dat binnenhuisveloke altijd zwaarder en zwaarder en toen ik het niet meer getrapt kreeg, weet hij dat aan mijn hart.

Na twee keer fitnesscenter besloot ik dat ik niet wou betalen voor op zo een veloke te rijden, dat ik er dan beter een kocht voor thuis. Dat deed ik. De eerste kwam van een rommelmarkt, de tweede van de Collishop. De eerste genoot mijn voorkeur maar is volgens mij nu te licht of ik te zwaar.

Over mijn hartslag maakte ik me geen zorgen. Ik voel me nog ferm fit.

Ergens deze week kwam de hartslag ter sprake. En omdat de mijne nu eenmaal aan de hoge kant is ging ik toch maar eens googelen. Als je dat gelooft, zou ik ter plaatse doodvallen. Maar het nare gevolg was wel dat ik wél wat ongerust werd ondanks mijn rustige tikker me nooit zorgen baart.

Door dat googelen echter vestig je de aandacht er op en krijg je nieuwsberichten die daar op inspelen. Dus kreeg ik een bericht van 17 december voorgeschoteld1, waarin een app werd aangeprezen. Gisteren was de laatste dag -wat toevallig- dat je de app gratis kon krijgen.

Maar de waarnemingen van de app zijn wel evenwaardig aan de metingen door een dokter en indien nodig, zijn ze zelfs acceptabel als je er mee verder moet.

Ik laadde de app: “FibriCheck”. Ik verwachtte al een oranje signaal. Maar neen, alles was groen: niet te hoog, mooi regelmatig.

Eigenlijk had ik het moeten weten, aangezien ik bij het fietsen op Real Wild Child aan Iggy’s tempo niet buiten adem geraak.

1 Het Nieuwsblad

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén