Mijn vader zou in zijn dialect gezegd hebben: “Dat is allemaal dikken truut” of misschien wel zou hij het over dikke kul gehad hebben.

Een paar bemerkingen waarom ik denk dat mijn vader dat zou gezegd hebben.

Ik was als kind zo mager als een lat, zo scherp als een mes en toch woog ik bij het Medisch Onderzoek zwaarder dan verwacht waarop ik meermaals te horen kreeg dat ik wel zware beenderen moest hebben. Nu las ik dat dat nonsens is. Ik vind het artikel niet zo direct terug, maar wel dit artikel¹ dat wel een betere uitleg geeft.

Als ik nu terugkijk op mijn jeugd zou ik serieus ondergewicht gehad hebben. Na de geboorte van mijn kinderen ook nog. Toen ik stopte met roken kwam ik bij … tot 62kg. Nog steeds ondergewicht.

Dat men vrouwen altijd heeft voorgehouden dat ze iets méér mogen wegen is iets wat men blijkbaar gemakkelijkheidshalve vergeet. Dat werd dan weer altijd gezegd als een vrouw te kennen gaf dat ze wou vermageren maar dat het niet lukte. Dan kreeg je dat als standaardantwoord.

Een ander is dat in de tijd van Rubens de vrouwen rond en mollig moesten zijn. De gezondheid gaan we in het midden laten, ik weet niet hoe het met die mensen hun gezondheid zat.

Heeft het dan wel of niet iets te maken met een schoonheidsideaal, een type of een tijdsgebeuren?

Want nu kan je dus geen gezond gewicht hebben zonder hulp van een voedingscoach en een bewegingscoach, want het: “Eet een boterham minder hé madam” van vroeger, dat werkt niet. Écht niet.

Er komt namelijk een hele berekening aan te pas om te berekenen wat je mag eten en hoeveel je mag eten. Als je te veel eet word je zwaarder, als je te weinig eet ook. Ik had daar sterk mijn bedenkingen bij maar vond -na lang zoeken- uiteindelijk wel een logische uitleg.

Maar een gezond gewicht bereik je dus niet op een natuurlijke wijze. Het is een rekenkundig resultaat.

Een maand voor ik dit schreef lag ik haast in de lappenmand en hoe kwam dat? Ik had een gebrek aan suiker. Inderdaad. Ik die haast geen suiker at omdat ik niet zo van zoetigheid hield, had nog meer suiker geschrapt. De keuze was simpel: of ik at een druivensuikertablet of ik ging van mijne sus.

Maar wat blijkt nog op de koop toe? Stress is een dikmaker. En laat me daar nu eens last van hebben. De stressmeter op mijn gezondheidsapp zat toen tegen het maximum, maar ik voelde me niet zenuwachtig. Is het daarom dat men zegt dat ik me zo zenuwachtig niet moet maken? Omdat ik stress heb die ik zelf niet zie noch voel?

Oh, geloof me, als mensen zo beginnen dan word ik pas zenuwachtig. Voor mij is er dus een verschil tussen stress en zenuwen. Het rare is wel dat ik sedert mijn pensioen geen zenuwen meer heb, maar blijkbaar soms wel stress volgens de app en dat die dan net precies samenvalt met de dagen dat er van het gewicht niks afgaat maar eerder -zelfs een luttele- 100 gram bijkomt. Hangt stress bij mij af van mijn gewicht misschien?

Kortom, ik vind het allemaal maar rare uitleg om met een belerend vingerke te kunnen wijzen en te zeggen dat overgewicht je eigen schuld is.

Waarom ik zo lang heb gewacht om dit log te posten? Gewoon omdat ik -ondertussen- wel wist hoe ik het moest aanpakken. Maar omdat sommigen nog steeds denken dat anderen om hun raad verlegen zitten en te pas en te onpas hun mening geven wou ik het er niet over hebben, met niemand, niet geschreven maar ook niet mondeling.

Nu hoeft zwijgen niet meer, goede raad nog minder. Ik heb dan niet helemaal bereikt wat ik wou. Op 14 april zat ik binnen de grens van het officiële bmi en nu zit het zowel ’s morgens als ’s avonds goed.

Die 65kg haalde ik dan niet – 65,3 wel. Maar ik doe er niet echt nog moeite voor. Ik had het graag vandaag bereikt, vandaag is het precies anderhalf jaar geleden dat ik er aan begon, maar een zomers ijsje of een stukje chocola … Misschien dat ik ooit nog eens die laatste stap wil zetten ter afronding, maar het moet niet echt.

Ik kijk in de spiegel en ik kan -eindelijk- weer met mezelf leven.

¹ Het Nieuwsblad