Dan sta je, kalm en rustig, wat op je laptop te tokkelen als je plotsklaps tegen het plafond zit van het schrikken en geloof me, wij hebben een hoog plafond.

Dat had Luc ook nog gezegd toen hij het -in januari verplichte- brandalarm had opgehangen, brandalarm dat nu stond te schreeuwen en te gillen als een verwend jonk dat zijn zin niet kreeg.

Natuurlijk was er geen Luc te bekennen, gelukkig geen brand ook niet. Zelfs ontbrak er enig spoor van rookgeur of -hinder.

Ik riep het hele huis bij elkaar in de hoop enig teken van Luc waar te nemen, maar die hield zich abnormaal stil. Waar zat die nu toch? Wat was er gaande?

Rampscenario’s allerhande … tot hij gemoedelijk de trap komt afgewandeld en doodgemoedereerd vraagt: “Wat scheelt er?”

Ondertussen was dat ding gestopt met blèren en terwijl ik vertel gaat Luc daar onder staan en kijkt gewoon naar boven.

“Heb je dat niet gehoord?” vraag ik. Niet dus. “En die pillen zouden 10 jaar meegaan” zeg ik. Luc blijft dat toestelleke aangapen als verwacht hij elk ogenblik een nieuwe uitbraak.

Ik raad hem aan die batterij toch maar efkes te testen. De batterij doet het en het apparaat flikkert nog.

Ineens doet mijn reukorgaan rot. Ruik ik nu toch iets …

Voor alle veiligheid heb ik het venster open gezet, al stond de verwarming af en kunnen de uitlaatgassen van koffie -voor zover ik weet- nog geen CO2 vergiftiging veroorzaken.