Luc vond een oproep voor de “100km Covid Challenge powered by Dodentocht¹“, aangezien de echte niet kan doorgaan door corona.

Het opzet is dat je 100km wandelt, dat hoeft niet in één dag, je hebt er zelfs vier weken voor en je kon die 100km -of meer- afstappen in meerdere kortere etappes.

Wij waren geïnteresseerd, niet enkel en alleen in de wandelingen en het doel er achter. Maar Luc houdt wel van wat speciale T-shirts en we zouden er elk een kopen.

De virtuele beloning? Ach ja, dat zou ik wel op het blog zetten zeker.

Bij de inschrijving liep het fout. Luc kon geen T-shirt bestellen. Je kon kiezen tussen S – M – L. Daar past Luc niet in. Luc opperde dat we zouden inschrijven en ik moest dan maar een T-shirt bestellen. Maar ik? Ik ben niet dat soort T-shirt gezind. Dat is hij. Ik ben enkel maar solidair.

Nu komt een ander voorval:

Een jaar of 2-3 terug werd er iets georganiseerd en wij wilden daar naartoe. Het was tijdsgebonden en we moesten een kostuum aan.

Luc werd ingeschreven maar ik werd niet aangenomen. Dat ging niet, ze hadden mijn maat niet. Luc weigerde.

Op de dag vóórdien kregen we -beiden- de dringende bede om astemblief toch te komen. Er waren mensen te weinig.

Domoren die we zijn waren, gingen. Maar ik mocht niet naast Luc zitten maar wel ergens achteraan. Luc moest soi-disant koppel vormen met een vrouw met een hoge purperen pluim op haar hoed. En dat was nog niet alles.

Mijn eigenwaarde heeft die dag een serieuze tik gekregen en die was al niet veel soeps na wat we de laatste dagen bij de evenementen hadden meegemaakt.

Wat dan nu met de Dodentocht? Ik een T-shirt bestellen terwijl ik niet de T-shirt liefhebber ben? Ik gooide de inschrijving dicht en zei tegen Luc dat ze het inschrijvingsgeld voor mijn part mochten halen bij hen die wél in hun T-shirts konden. Luc deed dat ook.

Iemand voor ons laten beslissen op basis van omvang, grootte, breedte of hoe we er al dan niet zouden moeten uitzien?

Zoals toen ook al gezegd: “Nooit meer!”

¹ Dodentocht