Door luiheid gedreven en verplichte ophokken, deden we dit jaar niet aan jaarlingen. Wat stond mocht zijn gang gaan. Enkel een paar kruiden heb ik in hangbakken geplant zodat ik er af en toe mijn neus eens kan doorhalen en me op vakantie wanen.

Toch zijn er soms verrassingen.

Zo was er het lichte gevoel van onbehagen toen ik zag dat de vogeltjes de helft van ons rotstuintje hadden omgespit en vroeg aan Luc wat hem had bezield om het voederhuis er zo goed als boven te hangen.

De uitleg was logisch, de reden griezelig. We zouden er een andere oplossing moeten voor vinden. Let vooral op het woord “zouden” en je weet al hoe laat het hier ten huize is.

Maar … Zo stond ik een paar dagen terug naar buiten te kijken en viel me àl dat wit op in de goeie helft van het rotstuintje. “Wat is dat met de Edelweissjes? riep ik uit.

Het de niet de Edelweiss die overdadig bloemt, het is één van de andere … ik ken de naam niet meer, die hun identiteitskaart zit er niet meer bij.