Op 22 februari 2020 waren we het laatst bij Lucs zus en zei ze: “Zie dat je mijn verkoudheid niet raapt”, wat Luc natuurlijk wel deed en we beslisten dat hij op 29 februari, zaterdag vóór de skiërs zouden terugkeren uit vakantie toch maar best naar de dokter ging, die een fleske voorschreef en die hem zei dat er helemaal niks erg aan het handje was en dat hij, mocht het toch weer erger worden en op een bronchitis uitdraaien nog maar eens moest terug komen.

Het werd geen bronchitis en wij waren opgelucht en gelukkig.

Toen ik op 7 maart een wattegevoel in mijn keel kreeg en daarna opgescheept zat met een soortement snotvalling van 9 maart tot en met 15 maart waarbij ik een lichte temperatuurverhoging kreeg vond ik het al bizar. Verkoudheden gaan gewoonlijk bij mij niet zo snel voorbij. En ikke en koorts of verhoging zo je wil, dat valt zo vaak voor als een peer aan een appelboom.

Toen ik dan die 15de maart opstond met een ratelhoest die enkel ’s morgens blafte maar die toch bleef aanslepen noteerde ik alle bovenstaande data, want je weet maar nooit. We hebben enkele maanden kiekenbouillon gezopen met liters, we gingen een hele poos in de namiddag een dutje doen en uiteindelijk is het in alle stilte verdwenen en waren wij akkoord dat het toch maar een verkoudheid van een rare soort was geweest.

Nu blijkt dat corona al veel vroeger tussen ons rondwaarde¹. Een mens zou zich gaan afvragen …