De dag van ’t jaar zit er weer aan te komen. Je weet wel die dag dat iedereen je loopt te feliciteren en je kadootjes geeft in de vorm van kortingsbonnen voor je volgende aankoop en jij denkt: “Stik er in”.

Deze keer zijn ze er wel heel vroeg bij. Als ik tussen een bepaalde dag en een andere bepaalde dag voor 50€ vlees koop krijg ik 300 extra punten. Als ik 400 punten bij elkaar heb, krijg ik een extra cheque van zegge en schrijve 4€. Zelfs ik, die met weinig tevreden ben, vind dit beledigend. Dan liever gewoonweg niets.

Ik had net vlees gekocht. Ik heb voldoende vlees voor -nog maar eens- zegge en schrijve- een hele maand. Waarom in ’s hemelsnaam zou ik voor 4€ korting, 50€ gaan besteden aan vlees dat ik mogelijk met Pasen nog aan het eten ben?

Zut hé zeg!

En dan komt het andere kado, de bedelbrief. Je kent het soort wel. Je opent de envelop, er tuimelt één of ander hebbeding uit, een notablokje en een pen, of zoiets en in de brief staat de vraag of je in ruil geen klein bedragje wil storten. Deed ik eerlijk gezegd nog nooit. Ik stuurde het gekregene ook nooit terug. Dat zou me ook geld gekost hebben en ik had niks gevraagd.

Deze keer was het een herbruikbare boodschappentas én een notablokje, waarschijnlijk om je boodschappen te noteren én een bijpassende pen.

Het goede doel was goed, dat moet ik eerlijk toegeven. Ik heb zelfs even gedacht om te geven. Maar de manier van me voor een voldongen feit te stellen stoot me zo tegen de borst dat ik het maar weer naast me neerlegde.

Wil je me een kado geven? Geef me dan een kado. Heb je iets van mij nodig? Vraag het dan gewoon.

Maar op deze, beide bovenvermelde, manieren maak je me gewoon dwars.