Zoek
De eerste keer -of was dat de tweede- dat ik over Nicholas Sparks hoorde, was toen iedereen zwijmelde over de film: “The Notebook”.
Later, toen ik zowel het boek had gelezen als de film had gezien vond ik er het mijne van. Het boek gaat over een dementerende oudere vrouw waarin verwezen wordt naar vroeger. De film gaat over een vroeger jong koppel waarin verwezen wordt naar een dementerende vrouw in het heden.
De jonge kerel in de film is onuitstaanbaar opdringerig. Dat type man zou bij mij nooit een kans hebben gehad, aangezien mijn “neen” ook “neen” betekent.
Maar soit, blijkbaar is dat het type om over te dromen en bij te zwijmelen, gezien het succes van de Nora Roberts boeken ook.
De tweede keer -of was dat nu de eerste- was toen ik een TV-film “The Wedding” zag waarin trouwbeloften werden hernieuwd en ik me afvroeg waarom dat nodig was. Waren ze van elkaar niet meer zeker?
Trouwbeloften hernieuwen is nu wel ingeburgerd, maar ik vraag me nog steeds af of ze van elkaar niet zeker zijn. Het is zo een beetje als ’s morgens bij het ontbijt zeggen: “vergeet je afspraak van 16u niet”. Komaan hé …
Ik las wel meer boeken van Nicholas Sparks tot de dag dat ze me tegenstonden. Dat zweverige en flirten met de dood ging me niet meer af, al waren er dan wel weer die me wel konden bekoren. Zo is die van de foto er één van, zowel boek als film.
De meeste van mijn boeken van Nicholas Sparks zitten echter in de dozen voor de boekenmarkt.
Nu zijn ze op TV toch begonnen met een reeks Nicholas Sparks-films zeker. Na de zoetsappige Hallmarks krijgen we nu de, lang uitgebreide hopeloze pseudo-romantische, films van Nicholas Sparks à la “Message in a bottle” en “The best of me” in één week tijd.
Het is te veel van het goed(j)e. Ik bedank of …
misschien moet ik in het vervolg eerst maar eens grondig de korte inhoud bestuderen.
Matroos Beek
Ik ken het niet, maar al wat neigt naar zoetsappig romantisch kan ik niet horen of zien. Vroeger wel, als puber, dan droom je nog… nu zijn we daar te realistisch voor.
ms
Bij “Safe Haven” zat nog een verhaal inbegrepen. Bij “The Notebook” eigenlijk ook.
De rest draait enkel om dat zoetsappige. … dat zo goed als nooit goed eindigt en met de dood als frequente deelgenoot, wat blijkbaar nu het nieuwe mooi en ontroerend is.
Bertie
Alleen de naam ken ik.
Van de beschrijving word ik niet enthousiast, ik denk niet dat ik er aan begin maar ik ga het opzoeken.
ms
Met al die lof over “The Notebook” wou ik hem zien én lezen.
Er zit namelijk dikwijls verschil tussen beiden. Hier enkel een verschuiving van de achtergrond naar de hoofdzaak.
“The Wedding” zoals gezegd was een TV-film van 12 in een dozijn en het is pas toen ik het boek in handen kreeg dat ik de link legde.
Bij “Safe Haven” ging het over twee filmtickets en de keuze -tussen twee films- was rap gemaakt. Later heb ik ook eens het boek gevonden en gelezen.
En ja, pas gisteren, bij het schrijven van het log, heb ik de link met Nicholas Sparks gelegd,
Ik kocht er al langer geen boeken meer van. Nu is het uitkijken geblazen met wat de TV verschaft.
bertjens
De films hoef ik niet te zien.☺
ms
Er zal niet veel anders opzitten dan naar de politieke programma’s te kijken … als het zo verder gaat.
anna b.
The Notebook heb ik graag gelezen en de film Nights in Rodanthe doet me telkens weer snotteren. Grote literatuur is het echt niet.
ms
“Nights in Rodanthe” was de titel waar ik niet meer kon opkomen.
Snotteren doe ik er niet voor. Ik kan al jaren niet meer snotteren. Dit terzijde.
Lezen doe ik Nicholas Sparks niet.
Maar nu blijkt er naast “Hallmark movies” ook “Nicholas Sparks movies” te bestaan.
Nu moet ik opletten dat we die niet weer op ons talloor gedropt krijgen.
Het moet nogal geld opbrengen, dat werken op het gemoed.
Suskeblogt
Ik ben al geen lezer en dat zoete romantische is helemaal mijn ding niet. Dat zal wel aan mijn karakter liggen.
ms
Het mijne ook niet. Ooit kocht ik me een boek van Nora Roberts omdat er zoveel vraag naar was.
Tja …
Ik zal ook niet romantisch zijn, vrees ik. Want huwelijksaanzoeken bezorgen mij de kriebels.
Nog eens: tja …