Ik lust geen melk. En al lust ik dan wel melkchocolade, ik lust ook geen chocomelk.

De kleindochters drinken wel chocomelk. Als de kleindochters kwamen logeren was er chocomelk in voorraad. Nu de kleindochters al een jaar niet komen logeren vraagt Luc af en toe om eens een brik mee te brengen.

Laatst, bij het bakken van de gemarmerde cake had ik een recept met zwarte chocolade en een recept met cacaopoeder. Ik kocht zwarte chocolade. Ik kocht cacaopoeder, de gedachte ergens in de rare kronkel in mijn hoofd negerend. Die rare hersenkronkel vroeg zich namelijk af wat we met een hele bus cacaopoeder zouden doen mocht het gebak tegenvallen.

“Dat is niks” zei Luc en maakte zich prompt een zjat chocomelk.

De dag nadat de nieuwe verstrengingen werden afgekondigd gingen we naar een Kringwinkel. Ik zoek nog steeds frutselgereedschap en nog zo één en ander en je weet maar nooit wanneer we er nog eens de kans toe krijgen.

En daar zag ik ze. De gedachte: “voor als Amke en Ella komen” was er sneller dan het besef dat het nog voor de eerste tijd niet zal zijn.

En toch, en toch, twijfel de twijfel de twijfel … En toch, ineens uit een zwaar nostalgisch maar toch hoopvol gevoel belandden ze in mijn winkelmandje.

We zijn dan niet met vijf, maar daar kan die ene sukkelaar ook niet aan doen.