“Amaai mijne frak” is een erg Vlaamse uitdrukking, maar daar gaat het niet over. Het gaat wel degelijk over mijne zjelee die het uithangt. En dat is letterlijk te nemen. Afhankelijk van je woonplaats is dat dan een zjolee of een zjalee.

Ooit had ik zo de veel te ruime zjelee van oude grootmoeder. Die hing over de stoelleuning in het buro … voor de rilmomenten. Maar die ging uiteindelijk kapot.

De dag dat we naar de Nieuwstraat in Brussel gingen en in de veel te drukke -toen nieuwe- Primark binnenliepen hing daar zo een zacht, fluwelig aanvoelend, vestje.

Aangezien ik op vestjesjacht was nam ik het mee. Het belandde in de kleerkast en kwam er niet meer uit.

Bij het begin van deze winter haalde ik het er eindelijk uit. Het zat ruim, dankzij het anderhalf jaar afvallen.

Maar wat blijkt nu? Dat vestje groeide en werd een erg ruime zjelee. Ik loop er in verloren. Het is voor mijn armen altijd een probleem om de ingang van de mouwen te vinden, verloren als die zijn in al dat fluwelige. Bovendien vergt het een aantrekken aan mijn schouders want die hangen ergens halfweg mijn bovenarmen. Maar warm is het wel.

Momenteel hangt ze over de stoelleuning bij de laptop maar ik het gebruik ze ook als seuzze bij het TV-kijken. En ik gebruikte ze ook al eens als achtergrond.

Als die zjelee nog wat groeit in de lengte kan ik ze binnenkort als badjas gebruiken.