Ik moet zeker niet meer uitleggen wat corona is? En ook niet wat de gevolgen waren? En over aanpassende reglementen ga ik het ook niet hebben. Ik wil het hebben over “Neen!“

Over ons respectievelijk “Neen!” op de kennisgeving van twee begrafenissen schreef ik al. En al kwam er niet echt commentaar op, er werd wel gezegd dat alles wel veilig zou doorgaan.

Een goeie verstaander heeft niet meer woorden nodig. We vonden het wel erg, we vonden het ook een moeilijke keuze. Maar de overledene zou er niet wakker van liggen.

Toen Broer in de buurt kwam voor de autocontrole, stelde hij voor om eens langs te komen. Ik overwoog maar vond het veiliger van niet. Verschillende personen in Broers gezin hadden namelijk tamelijk intensief contact met risico- én coronapatiënten. Broer begreep dat … denk ik toch, hoop ik toch.

Lucs zus drong en dringt aan op een bezoek, maar bij Lucs zus is altijd wel iemand op bezoek of er is een hele hoop iemanden op bezoek. De wijkjeugd troept bij elkaar bij haar. En al vind ik dat vooral prettig voor Lucs zus en al ben ik een heel klein beetje ieniemienie jaloers op haar … ik ben niet zo extravert, integendeel.

Ze zegt: “Mor allee …” als Luc haar zijn overwegingen uiteen zet.

En dan was er de trouw, nog vóór mijn tweede vaccinatie. Het moest en zou op die dag omwille van die bepaalde datum. Het heeft enkele dagen geduurd eer het doordrong dat mijn “Neen!” mijn “Neen!” bleef. Het verdict was hard. Meer valt daar ook niet over te zeggen.

En dan komen we aan het nu, aan de komende grote bevrijding. En ineens gooien ze een hoop dingen om te doen op ons talloor.

We hadden in september een midweek Sunparks en een midweek Center Parcs, mogelijk een halve week Nitro. Ik kijk daar naar uit.

Er is eind augustus een grote boekenmarkt waar we al twee jaar geleden ingeschreven waren. Ik keek daar ook naar uit.

Het spijtige er aan? De ene is de zaterdagavond -zeg maar nacht- en we vertrekken de maandag er op naar Mol.

En dan gooien ze er hier bij ons op zondag nog een dagevenement tussen dat we wel zien zitten.

En ja, we zouden dat allemaal doodgraag doen maar zo gegroepeerd is dat niet plezant meer, niet tof meer, niet meer om naar uit te kijken, maar pure stress.

Ik, die zo kan genieten van het plannen en regelen van een vakantie, al is het dan een korte, zou dat nu moeten doen met de gestolen uurtjes terwijl ik andere dingen zou moeten regelen zoals het uitsorteren van boeken en het klaarzetten van een rommelmarkt.

Neem daar in september nog de maandelijkse boekenmarkt bij en we zijn die hele maand september in touw met dingen die wél plezant en wél tof en wél om naar uit te kijken zouden moeten zijn, maar het dus niet doen.