Toen ik de eerste berichten las over de euthanasiepil, die je zo kan kopen en enkel zelf moet innemen, vond ik het wel iets hebben. Geen gedoe meer met alle bijhorende rompslomp van papieren en paperassen of familieleden die achteraf dokters voor het gerecht brengen …
Mijn tweede gedachte was aan hen die het zouden doen in een bevlieging, terwijl bevliegingen somtijds van voorbijgaande aard zijn.
Mijn laatste en blijvende gedacht daarover is dat het toch wel handig is voor diegene die de aanvrager/bezitter even een handje wil toesteken.
Ik zou het niet willen meemaken dat iemand mijn pilleke plettert en in mijn ochtendlijk lepelke honing mengt …
Die moet je goed weten te bewaren op een plekje dat alleen jij kent.
Zeker. Maar dat is dan weer niet vanzelfsprekend bij bepaalde ziektes, bijvoorbeeld van dementie.
Die pil laat ik voorlopig aan mij voorbijgaan.
Ik ook … voorlopig.
En toch zou ik hem in huis willen hebben.
Net zoiets als een slaaptablet die je nooit gebruikt maar je geruststelt: als het echt niet meer kan, neem ik hem in.
Het zou, lijkt me, veel spanning wegnemen,
Enerzijds zou het inderdaad spanning wegnemen, maar anderzijds andere spanning veroorzaken.
Ik weet -weeral- niet wat het beste is.
Wat het beste is weet ik ook niet, het verschilt van mens tot mens. Neem ik aan.
Het verschilt zelfs van dag tot dag …
Dat noemen wij de pil van Drion. Een arts die daar zo’n 25 jaar geleden mee op de proppen kwam. Ik heb ook zo mijn twijfels. Maar als ik denk aan mijn moeder die binnen vier maanden stierf aan progressieve dementie denk ik toch: meteen aanschaffen.
Wel ja, zo denk ik nu ook.
Maar 25 jaar geleden haast dag op dag, zou ik ze ook zonder aarzelen hebben genomen hebben.
Het lijkt me een gruwelijk idee om zo´n pil in huis te hebben. Maar tja als een dag komt dat de wereld wellicht vergaat, je enige overlevende van een atoomaanval bent of andere narigheid kan zo´n pil wel voor verlossing zorgen.
Dat is dan weer één van de pro’s.