Kerstkaarten stuurden we dit jaar niet. Ooit begon ik er zelf mee. Ik kocht mooie kaarten, schreef een gedichtje en verzond. Jaar op jaar kregen wij minder kaarten en ik dacht: “Ach ja, daar doe ik het toch niet voor”.

Nu dacht ik: “Op de kaarten die we krijgen, zenden we wel een kaart terug”. We hadden er nog vier van vorig jaar en nu hebben we er nog één.

Kerstkoekjes bakte ik niet. Ik wou gisteren wel het deeg klaar maken en vandaag bakken. Maar gisterenochtend had ik ambras met Baskuul. Mag het iets meer zijn madam? Een beetje dwarsig besloot ik geen kerstkoekjes te bakken. Dat doe ik maandag wel, tegen dat Zoneke komt.

“Wat eten we met kerstavond?” vroeg Luc. Ik overdacht het menu, veegde het van tafel en zei: “Niks!” Natuurlijk eten we wel met kerstavond en ik deed een voorstel. Luc was onmiddellijk akkoord.

We maken gewoon een kerstbuffet met hapjes en we eten als we zin hebben al is het zeven keer vandaag.

Morgen met Kerstmis zelf staat er wel wat op het menu, die champignons haalden we -zoals gezegd- gisteren bij het afhalen van een pakje.

En de kerstsfeer? Dat zeemzoete van de kerstperiode wordt gevoed door de herinneringen die mensen in de loop van hun leven met kerstmis opbouwden. Als ik dan hoor vertellen wat kerstmis hoort te zijn: samen met familie, kadootjes onder de boom en op de zetel hangen en een film kijken, dan doen wij het zo slecht nog niet.

Prettige kerstdagen!