Na een paar voorspellende dromen van 39 jaar geleden, die uiteindelijk bewaarheid werden in die mate dat “dood” te vervangen was door iets dat “zo goed als” betekende, een andere droom die ergens niet kon kloppen maar het uiteindelijk toch deed als je rekening houdt met de Millenniumbug¹, bekijk ik de reling van onze passerelle momenteel met argusogen.

Kort na onze verhuis naar hier had ik een droom die me vertelde dat ik daar ging over stuiken, de dieperik in.

Sedert de artrose in mijn heup houdt ik me ’s nachts, onderweg naar de badkamer, vast aan die reling, die relatief laag is -ze komt maar ter hoogte van mijn heup- of ik glijd wat zweverig langs de muur.

Sedert ik een keer strompelde over een nagel die te hoog uit de planken vloer stak en een keer over de mat begon ik die reling als een kwestie met enig belang te zien en ik vraag me af of we ze gaan verhogen of er een net boven spannen.

Een vangnet zou ook nog kunnen maar dan lig ik er al over.