Het is wat het is, ieder mens heeft een eigen manier om een opdoffer te verwerken.

Mijn manier? Of het nu over een gemenigheid, een val, een doef tegen mijn hoofd of gelijk wat gaat, ik reageer altijd automatisch op dezelfde manier. Soms gelaten, soms lijdzaam, soms wat bozig en soms heel boos.

Zo had ik ooit het voorval van de lepels van de vorkheftruck die op foute hoogte en foute wijze waren laten staan waardoor ik er overheen sloeg, op mijn knieën, hand gekneusd en knie geblesseerd. Dat die knie nog een week in een strak verband ging moeten wist ik nog niet.

Ik draaide me om in zittende beweging, bekeek mijn hand, raapte mijn verstand bij elkaar en daar kwam het.

Een collega vroeg of het ging. Ja, het ging, niet goed, maar het ging. En ze zei dat ik er niet veel over maakte. Wat maakt het dat je er veel over maakt? Zou het dan ongedaan geweest zijn?

Maar, zo wist ze te vertellen, moest zij dat geweest zijn zou ze wel gereageerd hebben, zou ze wel lawaai gemaakt hebben, gescholden en geduveld. Zij zou gereageerd hebben!

Ik zei: “Maar dat deed ik toch!” De collega keek vragend. Maar ja, zoals altijd had ik gezegd: “Ik wil naar huis!” Die keer wel wat luider dan normaal. Maar het was nog geen roepen geweest.

En ja, dat is de enige mondelinge reactie die ik geef, soms gefluisterd, soms neerslachtig, soms boos en soms luid.

Dat ik dat soms ook heb als er thuis iets voorvalt is in die mate bijzonder te noemen vermits ik dan toch al thuis bèn.