Hoe vaak ik al verzuchtte: “Ik wou dat er iets plezant gebeurde” valt waarschijnlijk niet meer te tellen. Ik heb het dan niet over geplande vakanties en zo, maar over dingen die me overkomen en die ik niet zelf in de hand heb.

Dode dieren vinden en andere onaangename zaken, daar heb ik ook de hand niet in.

Ik weet het aan het ouder worden, aan het dover worden, aan het overbodiger worden, …

Tot woensdag 5 april. Ziezo, die dag vergeet ik nu ook niet meer. Jammer genoeg kan ik -wegens privacy- het voorval hier niet vertellen, maar ik ging bijna zweven en ik vroeg me af of het een uitzondering was geweest of dat ik het me allemaal te grijs had voorgesteld en dat ik er misschien toch nog toe deed.

Op woensdag 22 juni vroeg men mij ergens naartoe te gaan. Ik zou weigeren, Luc kon niet mee. Ze drongen aan en ik ging. Het was een revelatie. Er werd rekening gehouden met slechthorende ornamenten. En ik was content dat ik het had gewaagd.

De dag van tegen-mijn-goesting, waar ik me wat nuttig bezig ging houden -lees: brood halen, geld storten, geld afhalen, Proximusbox afhalen aan de postautomaat en de markt- terwijl Luc naar de dokter ging voor enkele voorschriften en ik vroeger klaar was dan hij en ik wat stond te dralen en me af te vragen wat ik zou doen. Zou ik maar in de auto gaan wachten? Of zou ik toch maar een koffie gaan drinken op het uitnodigend terraske?

Twijfel, twijfel, twijfel! Stel dat het fout ging, stel dat ze me iets zegden, iets vroegen, stel dat ik me hopeloos ridicuul zou gaan voelen … Anderzijds stopt mijn leven niet omdat mijn oren niet meer meewillen. Ik ging op het terras een koffie drinken en was er nog fier over ook.

Een zwaarder probleem dat ik meedroeg: ik reed geen auto meer. Ik riskeerde dat niet. Ik was bang dat ik ambulances niet tijdig zou horen, ik was bang dat dat mankeliete onderdeel van mij mij wel eens parten zou kunnen spelen in bepaalde situaties, zoals gestopt worden door de blauwe mannekes, …

Tot Luc op een dag geschrokken tot de constatatie kwam dat hij zijn hele rimram aan papieren thuis was vergeten. “Willen we daar snel naar huis omrijden?” vroeg hij nog.

Ik zei: “neen” en profiteerde van zijn afwezigheid tijdens het winkelbezoek om die hele auto naar mijn maat om te bouwen van 1.92 naar 1.66m. Gelukkig heb ik altijd een paar -versleten- sneakers in de auto liggen want met open sandalen auto rijden vond ik altijd al een risico, al was het maar een risico op blauwe tenen.

En neen, ik ben niet content omdat ik het deed, ik ben niet fier omdat ik het deed. Ik ben kwaad op mezelf omdat ik het zo lang niet deed.

Een mens doet zichzelf toch wat aan. Echt! Een mens doet het écht zichzelf aan. Ze gaan je als een ouwe demente oma behandelen en uiteindelijk zou je je zo nog gaan gedragen.

Ik zal mezelf eens vaker dooreen moeten schudden.