Had ik een poos geleden mijn twijfels over een rommelmarkt waren de twee laatste toch van een goedaardiger soort tot Gisteren, jawel mét hoofdletter.

We stopten de auto, stopten het populaire spul nog even weg, en begonnen met de tafels te zetten …

Hebben jullie oud geld? Hebben jullie munten? Hebben jullie oude gsm’s? Of juwelen soms? Hebben jullie platen? En ga zo maar door.

Meestal konden we gewoon “neen” zeggen en voortdoen met wat we bezig waren. Maar één keer, owee, zaten ze er op. Liegen kon niet meer, vluchten evenmin.

En zo begon een moeilijke opbouw met storingen en binnenstromend geld, waar wij dachten dat de mensen door vele omstandigheden op hun centen zaten.

Niet enkel het opbouwen maar de hele dag lang ging het door …

Hoeveel wil je hier voor? Das te veel … Das te weinig (oeps! dat zegden ze niet maar haalden hun portemonnee te voorschijn). Smakelijk! Hoeveel wil je hiervoor? Oh maar die hebben we al! Heb je ook nog wat van dit? Of van dat?

Gaan we inpakken vroeg Luc? En ik vroeg me af waar de dag gebleven was. Ik moet hier zelfs de foto van één van de vorige keren bij zetten. Ik had zelfs geen tijd om een nieuwe te nemen.