Had ik het laatst over oude woorden, sedert geruime tijd weet ik dat er een woord te weinig bestaat. Sedert vorige maandag ben ik daar zeker van.

Hadden wij vroeger een lief -in Nederland blijkbaar een vrijer- nu hebben ze een vriend of een vriendin. Geen van vorige woorden vind ik nu nog van toepassing op Luc.

Ik stel Luc dan ook voor als “mijn man” waar ik eens het arrogante antwoord op kreeg dat we niet getrouwd waren. Wel ja, Luc is niet mijn echtgenoot, maar wel mijn man. Tout court.

Nu valt dat natuurlijk niet te vertalen. “Mon homme” in het Frans klinkt plat. Ik hoorde het jaren geleden gebruiken door een echte Brusselès in haar echt Brussels patois. De Waal die ik vorige maandag sprak had het dan over “les filles” die “mon homme” gebruiken, waar dus een zekere ongewenste nuance hangt aan zowel “les filles” als aan “mon homme”.

De Walen vinden “mijn man” dan weer zoiets als in het Engels, terwijl ik “my man” in het Engels eerder associeer met een criminele bende of iets uit een spionageverhaal. Het loopt eerder gelijk met het Duits.

De Waal van maandag zei dat het in het Frans beter was om “mon compagnon” te zeggen. Dat vind ik dan weer te zakelijk klinken net zoals het Nederlandstalige “levensgezel”.

Een ongehuwde man die al jaren met iemand samenleeft en alles is, zowel lief als vriend, als man, als compagnon, als maat, makker, … maar ook mopperaar, klaagmuur, … zeg maar troetelkerel en bedenk maar op, is dus blijkbaar niet in één woord te vatten, terwijl “mijn man” dat -voor mij- toch allemaal omvat.

Maar maak dat maar eens universeel.