Na een hele winter gezever met mijn voeten, die gezever hadden met mijn schoenen, wat voor mij nogal pijnlijk begon uit te vallen begon ik te overdenken waarom schoenen, die me vorige winter toch zo gemakkelijk waren, dat nu ineens niet meer waren.

Er scheelt wat aan mijn linkervoet. Dat is al zo van tijdens corona. Maar bij het wandelen stoort dat niet en dat ene paar sneakers stoorde dat ook helemaal niet, tot die dag dat we in Antwerpen waren en ik er een hele dag op rond gelopen had. Die zolen waren daarvoor te dun. En ik zag me nog niet overal naartoe sjokken op mijn stoere stappers.

Na nog wat overdenkwerk besloot ik dat ik nieuwe sneakers wou, met dikkere zolen en die andere, die gingen in de auto voor het geval dat ik op het onverwacht zou moeten rijden en niet van aangepast schoeisel voorzien was. Die, welke er al inlagen, gingen er uit, naar het containerpark want volgens mij waren die oorspronkelijk het begin van het probleem geweest.

Ik liep een schoenwinkel binnen, vond een paar zoals ik ze wou -sneaker maar toch elegant- en paste. Ze waren te klein. Ik vroeg de verkoopster of ze geen maat groter had. Dat had ze niet. Maar in een ander model wel. Ik moest dat ander model niet. Er zat te veel blingbling op en ik houd niet van blingbling behalve als het juwelen betreft, maar zelfs die zijn wat aan de sobere kant.

Neen, dus. Ze hadden geen schoenen zoals ik wou. En toen ging die zomaar aan mijn voet tasten en beweerde dat die schoen wel paste, want -en ze duwde op mijn teen- die zat toch niet tegen de voorkant zeker, want de voorkant was daar, terwijl ze tegen die voorkant ging duwen.

Ik voelde me net als toen mijn moeder me probeerde te overtuigen dat schoenen wel pasten omdat die -indertijd dan toch- nog besteld konden worden.

Op een sakker en een vloek lagen die sneakers terug in hun doos, stond die doos terug op zijn plaats, had ik mijn dun-gezoolde weer aan en ik zei nogal nadrukkelijk: “Die passen niet, die nijpen” terwijl ik naar buiten wandelde.

Ondertussen ben ik voorzien van niet één maar een paar paren sneakers en mijn voetenleven voelt aan als superdeluxe leven en bovendien houd ik slechts een paar of twee van mijn meer geklede schoenen over.

En trouwens … ik weet mijn tenen zelf wel zitten.