Zoek
Ik ben een beetje bij de jeugdboeken beland. Op het einde van het schooljaar kreeg ik een boek van Ella: “Kelderkind” van Kristien Dieltiens1. Dat was nogal een dik volumineus exemplaar.
Het toeval wou dat ik twee dagen later twee boeken van Kristien Dieltiens tegenkwam in de Kilomeet. Beide waren iets minder omvangrijk en ik begon met de dunste: “De Stille Pijn van Luca”.
Vond ik het goed of vond ik het niet goed? Ik was er te oud voor. Zoveel is zeker.
Maar het gegeven -Kroatische man zoekt betere toekomst omwille van de oorlog, vrouw en kinders zullen later nakomen, vrouw en zus worden vermoord en jongetje van zes komt, samen met zijn vader, op zijn 19de terug naar Kroatïe- vind ik wel wat lijken op “Illuminated” film naar het boek van Jonathan Safran Foer.
Mijn bedenking daarbij gaat ook op voor dit boek. Ik begrijp die logica niet. Een man ontvlucht zijn land en laat vrouw en kinders -in het gevaar- achter. De reden is nobel. Hij wil hun overkomst voorbereiden. In mijn ogen … Ach laat maar, ik zit waarschijnlijk verkeerd in elkaar.
Nu de twee andere boeken -Kelderkind en Candide- nog.
____________________1 Kristien Dieltiens
petergreyphotography
Van mevrouw Dieltens had ik niet eerder gehoord. Googelen leert me dat ze zich er inderdaad niet met een Jantje van Leiden van af maakt als het gaat om de omvang van haar romans. En de thematiek van Kelderkind en Candide is zo te lezen allerminst kinderachtig. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt.
ms
“De Stille Pijn van Luca” word verteld door een 19-jarige Luca die zijn herinneringen als 6-jarige overdenkt. Sedert zijn ervaringen van toen heeft hij geen woord meer gesproken.
“Candide” is -volgens de achterflap- Kristien Dieltiens’ derde jeugdroman. Dus ben ik ook benieuwd.
Bertie
Voor mij geldt hetzelfde als wat Peter zegt.
Het achterlaten van gezin vond -en vind- ik altijd al een moeilijk te verteren onderwerp, hoe het ook uitgelegd wordt. Het thema kwam ik onlangs weer tegen: een Joodse man die vooroorlogs Duitsland ontvluchtte en naar Londen ging, met de bedoeling plaats te zoeken voor zijn vrouw en kinderen. Daar ging hij ten onder aan verdriet bij het horen van de gevangenneming van de achterblijvers.
Ik kon een gevoel van minachting niet helemaal onderdrukken, al was het maar een verhaal.
ms
Een man, vader van een gezin, gezond en wel vertrekt alleen omdat er gevaar dreigt. Hij is gemakkelijk beweegbaar, moet naar niks kijken. Hij moet enkel voor zichzelf zorgen.
Vrouw blijft alleen, al dan niet zwanger, met een kind of twee, of drie. Kan niet wegrennen als het nodig is, komt ze de verkeerde tegen heeft ze niemand die haar kan beschermen, heeft ze een dochter van 14 … en een kleine van zes, kan geen veiligste optie kiezen want ze moet naar een opgegeven locatie.
Ik weet wel wat ik de beste optie van beide zou vinden.
In elk geval, met een gezin zou ik altijd samen vertrekken. Dat vond ik al met “Illuminated”. Een foto op zolder is te gemakkelijk.
“Minachting” ja dat komt in de buurt, zelfs in een verhaal.
Bertie
Natuurlijk oordeel ik te hard, ik heb zelf nooit die vreselijke omstandigheden gekend en ik probeer echt, eerlijk, begrip op te brengen.
Maar het lukt me niet altijd.
ms
Ik oordeel dus niet, ik denk er het mijne van. Ik kan enkel voor mezelf spreken. Voor mij zou het aanvoelen alsof hij mij in de steek liet.
Suskeblogt
Oorlog verscheurt hele gezinnen. Hier lopen er ook rond uit het middenoosten die gevlucht zijn voor de oorlog. Geen idee hoe ik in hun plaats zou reageren. Oordelen doe ik dus ook niet.
ms
Je kan andermans leven niet regelen. Maar ik zou niet zitten wachten. Ik ging mee.