Zoek
Mijn moeder stopte en herstelde kleren. Maar als er geen verstellen meer aan was zei ze: “Steek dat maar bij in de voddenzak” of “dat is voor de voddenman”.
Vanwaar komt die herinnering zo op een avond mijn gedachten binnenvallen? Is iets of wat mijn hersens wat aan het opschudden, het oud stof er uit verwijderen?
Want dan komt natuurlijk het volgende. Heb ik die voddenman ooit gezien? En dat weet ik niet meer. De scharensliep zag ik wel nog een paar keer op zijn triporteur en ook hoe hij de messen en scharen tegen de slijpsteen zette en die aandreef met een lange pedaal.
Anderzijds heb ik een even nevelige herinnering aan mijn moeder die die oude vodden gebruikte om iets op te vullen, wat daarna nogal een knobbelig effect had. Waar of niet waar? Ik denk “waar”, gezien de bultige scheve tochthond die nog lang voor de kamerdeur heeft gelegen.
Maar die voddenman? Ik heb geen beeld voor ogen en begon me af te vragen of het een hersenspinsel was.
Blijkbaar niet. Op Wikipedia vind ik een hele uitleg over de voddenman -de auteur heeft het dan wel enkel over Nederland1– maar over kiloprijzen en vergoedingen heb ik het mijn moeder nooit horen hebben.
pske van mske:Ik heb op Wikipedia ooit wel al eens een aanpassing gedaan, maar gezien mijn wazige herinnering ga ik het nu maar voor bekeken houden.
1 Voddenman
petergreyphotography
Mooi bericht en een goeie vraag! Ooit echt een voddenman, of voddeboer zoals wij geloof ik zeiden, gezien? Misschien wel, maar misschien was het ook wel de schilleboer. Ja, dat laatste weet ik zeker, die kwam door de straten met paard en wagen. En toch…. een voddenman…. er schemert iets… Ik moest lachen om het woord ’tochthond’ (bultig en scheef ook nog). Ik weet precies wat ermee bedoeld wordt maar ik lees het woord voor het eerst. 🙂
ms
Wel ja, zoiets vaag, maar niks om te zeggen dat die er was. Maar een schillenboer heb ik helemaal niet gekend.
De melk-, de groenten- en visboer kwamen aan huis, de bakker niet, die woonde vijf huizen verder.
Nu de tochthonden hier ten huize noch kop noch staart meer hebben heten die gewoon tochtrol. 🙂
Suskeblogt
Vodden in het dialect alhier heten “slunsen”. Ooit was er een bedrijf dat men het slunsenkot noemde. Die haalden oude versleten kleren en slunsen op. Wat er mee gebeurde herinner ik me niet meer.
ms
“Wat een voddekot” was bij ons een uitdrukking voor een ruimte die nogal overhoop en slonzig was. Misschien komt dat ook daarvan, maar ik heb geen weet van een écht “voddekot”.
Koen
Mijn moeder had een ton(netje) met een deksel. Daarin belandden onze ‘vodden’. Versleten of gescheurde onderhemdjes, onderbroeken, zakdoeken. Verder zaten alle attributen voor het schoenpoetsen in die ton. En de boenwas(blikjes). De geur die uit dat tonnetje kwam is een sterke (zintuigelijke) herinnering.
ms
Ik weet zelfs niet meer waar die voddenzak stond.
Het schoenpoetsgerief, ja dat weet ik wel nog.
Haba
De voddenman, dat weet ik nog, hij kocht vodden op en oude metalen, dan hing hij voor de vodden een zak aan zijn unster om ze te wegen en ging daarna met mijn moeder staan onderhandelen wat hij er voor over had. Ik zie ze nog staan in de bijkeuken. Vodden tja daar kon je zelf niets meer mee. Kleren werden versteld tot er niet veel meer mee gedaan kon worden en dan waren het vodden, of soms poetslappen want met een wollen lap kon je koper mooi glanzend poetsen.
ms
Oude metalen? Dat was de ijzermarchand. Nam die vodden ook mee? Het zou kunnen.
Haba
Ja deze man nam ook oude metalen mee, koper en ijzer, maar dat had mijn moeder nooit erg veel voor zover ik weet. Hij woonde net buiten het stadje en handelde in allerlei zaken voor zover ik het als kind heb meegekregen. Als we met zijn allen gingen wandelen, kwamen we regelmatig voorbij zijn huisje en hij had een hond (aan de ketting) die dan vreselijk tekeer ging wanneer we langs liepen. Ik vond dat een griezelig dier trouwens en dat terwijl ik dol was op allerlei dieren, daar viel die hond dan wel buiten.
ms
Oude metalen hadden ze bij ons ook niet.
Bertie
Vroeger kwam hij ook bij ons in het dorp, op de manier zoals Haba beschrijft. In de schuur hing een groot formaat juten zak.
We kennen een gezegde die we als grap riepen: ‘Vodden en bienen!’ (benen)
Waar het vandaan kwam weet ik niet.
En de schillenboer natuurlijk ook.
ms
“Vodden en bienen” is nog zo een vage herinnering. Bizar.
Er zal dus toch ergens een vergetelheid in die herinnering geslopen zijn.
Matroos Beek
Aha! Wist ik ook niet. Even nagevraagd aan mijn echtgenoot. Hij vertelde mij dat de voddenboer bij hen langskwam. Ook een schillenboer, die de schillen van de aardappelen ophaalde. Maar of ze daar geld of zo voor kregen, weet hij niet, hij was nog te klein.
Bij ons in Vlaanderen heb ik nooit een voddenman gezien – ook geen schillenboer trouwens. Maar de benaming voddenman ken ik wel. Ik dacht eerder dat het een slecht geklede heer was.
Bertie
Een slecht geklede heer, dat noemde mijn moeder een voddenbaal. 🙂
Matroos Beek
Ik zocht het op, dat is inderdaad een voddenbaal. En een voddenman is een voddenhandelaar. Je moeder had gelijk.
ms
Een voddevent … maar dat niks te zien met hoe iemand er uit zag maar betekende eerder “een vent van niks”.
ms
Zie je, op die leeftijd waren we nog te klein, ouder dan dat hebben betere herinneringen en jonger dan dat helemaal geen. De schillenboer kende ik helemaal niet.
elsjeveth
Wat een leuke blog! Och ja de voddenman, heb ik die ooit gezien? Mijn moeder bewaarde ook kleding voor de voddenman dat wel. De scharensliep, de schillenboer en de kolenboer (zo zwart als roet) maar die voddenman…nu ik er over nadenk …geen idee.
ms
Bizar dat we er wel weet van hebben maar de man nooit zagen. 😁
elsjeveth
Misschien kwam hij langs de achterdeur en werd snel weggestuurd met z’n vodden
ms
Via de achterdeur kon bij ons niet, dat was namelijk de koer van de gendarmerie. En die huisbaas van toen? Die hield alles in het snotje.
elsjeveth
Dan blijft het voor altijd een mysterie 😉
ms
Vragen kan niet meer …
elsjeveth
😇