Het zal zo ongeveer putteke nacht geweest zijn, als ik me stilaan begin te realiseren dat het blijkbaar tijd werd voor het nachtelijk wandelingetje over de overloop. Ik probeer mijn ogen open te krijgen. Dat is nodig om over die halve passerel te lopen, anders totter ik er over.

En bij het eerste streepje licht denk ik al: “Licht? Wat licht?” Want ja, zoals gezegd wordt de straatverlichting hier gedoofd tussen 23u ’s avonds en 5u in de morgen, behalve in het weekend. Enkel met volle maan is er enig licht te zien. Zodoende hoort het pikkedonker te zijn. Maar in halve slaaptoestand denk ik dan: “Ach ja, weekend”.

Nog een stapke verder in het proces om wakker genoeg te zijn realiseer ik me dat het geen weekend is, het is gewoon een nacht tussen een woensdag en een donderdag. En dan gaat er een lichte vorm van alarm af van: “Iets is hier niet pluis”.

In een flits zijn mijn ogen volledig open en zie ik de groene weerschijn achter het bed. Die loopt over de volledige breedte van de muur en ik denk: “Wat is dat?” Ik ben ineens klaar wakker, gooi mijn benen uit bed en ga in één ruk rechtop zitten.

Plots steekt daar ineens een wezen zijn kop boven de bedsponde uit, als was het door mijn beweging opgeschrikt.

Nu zou ik nooit denken dat de dapperste aller Galliërs ben, maar ik zit wat raar in elkaar. Bij zulke toestanden neemt mijn automatische piloot -zoals ik dat noem- gewoon over.

Ik realiseer me wel dat ik niet droom, dat ik wel degelijk wakker ben en dat wat ik zie er echt wel te zien is.

Dus stap ik uit bed en zie dat ook het wezen rechtop gaat staan, daar achter de bedsponde. Kijkt die nu naar mij? Of niet? Of houdt hij zich stil? Ik houd mijn adem in. Ik neem mijn telefoon -het kopkussen is te zacht en mijn sloefen zitten aan mijn voeten- en zachtjes en stil schuifel ik richting deur. Dat figuur beweegt ook.

Stapje voor stapje, schuifel voor schuifel, ga ik verder maar stapje voor stapje, schuifel voor schuifel komt de indringer nader. Ik houd mijn telefoon klaar voor de confrontatie.

En nét als ik hem een pets op zijn toot wil geven met mijn telefoon valt mijn nikkel. Ik zie als het ware het licht.

Ik wéét wie daar staat. Ik wéét waarom die daar staat. Ik wéét ook wat die daar doet.

Ik houd mijn adem niet langer in. Ik draai mijn rug naar de indringer, zet een grote stap terug naar de kopsponde van het bed, waar op het nachtkastje de oplader van mijn hoorapparaat staat.

Die is niet goed gesloten en werkt als een filmprojector. Met een streepke groen licht van maximaal twee millimeters uitvergroot geeft dat een gigantisch effect op die witte muur.

Ik sla die met één mep dicht … maar dan niet met mijn telefoon en wandel alleen over de overloop naar de badkamer.