Er zijn zo van die dagen dat je thuis zit en gewoon zit te niksen en je afvraagt of je in een vacuüm bent beland.

Maar pas op! Plan eens een vakantie! Ze hebben je nodig. Eens heb ik beslist dat die vakanties heilig waren, ze moesten er af blijven. Ik zet ze dus goed op tijd op de agenda, maar er zijn dingen die met die agenda geen rekening houden.

Ooit heb ik beslist dat ik twee dagen vóór en twee dagen nà de vakantie met rust wou gelaten worden, kwestie van te genieten van voor- en napret. Ik zette die dagen dan onder de benaming “buffer” op de agenda. Maar er zijn dingen die daar nog minder rekening mee houden. Ik geloof dat ik altijd al die buffers heb moeten vervangen door iets anders.

Vakanties die gestoord worden door telefonische oproepen van ene of andere, ze draaien er hun hand niet voor om.

Omdat mijn verjaardag nooit belang had, nooit belang heeft, heb ik beslist dat ik dan zéker op vakantie wil zijn omdat ik er nu, sedert een jaar of vier, wél belang aan ging hechten na een opmerking die me van mijn sokken heeft geblazen.

Mijn verjaardagsvakantie dit jaar? De dag er voor zouden we de hele dag weg zijn, de dag dáár voor moesten we dan de dag vóór de vakantie voorbereiden. De week voor de vakantie zouden we drie dagen op de beesten gaan passen.

Wiens schuld is dat? De mijne! Of toch niet? Eigenlijk eerder het feit dat oudste dochters geen “neen” kunnen zeggen¹? Maar diegenen die vragen … die weten dat toch?

De brief, die komt om aan te kondigen dat ze onze digitale meters komen plaatsen, geeft een datum pal in het midden van de vakantie en ik kan die datum verzetten tot de maandag erna. Dat geeft me mijn twee dagen buffer, die ik mag gebruiken om zowel de omgeving van de elektriciteitsmeter als van de watermeter vrij te maken.

Mijn verjaardagsvakantie zat dus in een strak corset.

Weet je waar ik het meeste spijt van had? Van het geld dat ik besteedde om een toffe ontspannende vakantie te hebben, die ik niet zou hebben omdat ik zou gaan stressen om alles op voorhand in gereedheid te krijgen en eens ginds zou gaan stressen over alle onheilsnieuws dat je kan lezen over die digitale meters.

En toen kwam het besef. Ik kan het alleen aan mezelf wijten, ik moet leren “neen” zeggen. Ik deed het het voorbije jaar al wel eens. Ook aangaande déze verjaardag. Ze wilden dat … en ik zei “neen” en hield het been stijf bij alle argumenten, wat pressiemiddelen en wat bozige reacties.

Nu ben ik een beetje ontploft. En het daverde na. Het resultaat? Tussen de beestenpasserij en de vakantie zitten er nu drie vrije dagen. En wee diegene die daar aan komt. Ik heb mijn gevechtstenue nog niet afgelegd.