Dan gaan we op een mooie maandag, goedgemutst, naar de Colruyt, parkeren onze auto op ons favoriete plaatsje, ik neem mijn clipeez die ik nog steeds gebruik, steek de parking over, loop tegen de gevel aan, richting winkelkarren, als ik plots een irritant gevoel krijg als ware ik bespied van vanachter.

Ik draai me met een ruk om. Daar is er toch zeker ene die, mét auto, op een goeie meter achter mij, links voor hem op dat stuk doorgang, naast die gevel rijdt. In een fractie van seconden zie ik mij halt houden of richting winkelkarren lopen en bedenk wat er zou gebeuren als die niet op tijd kan stoppen.

Ik heb die daar een killerblik toegeworpen, maar een killerblik die heel de Colruyt kon doen verstarren.

Ten overvloede steekt die achter mij, bijna op mijn hielen, met auto en al, ook over om zich in het vak naast de winkelkarren te parkeren. Hij heeft er nog eens een tweede killerblik op de koop toe bij gekregen.

Op die eigenste mooie maandag, maar nu met killerblikken op scherp, komen we uit de Colruyt en zien de auto die de doorgang naar het tweede stuk parking verspert. Blijkbaar wil die onze plaats. Dat begrijp ik niet goed. De parking is meer dan voor drie vierde leeg. Waarschijnlijk is onze favoriete plaats ook diens favoriete plaats.

Ten overvloede zeg ik tegen Luc: “Je gaat je niet haasten om in te pakken zenne”, maar dat was eigenlijk niet nodig omdat Luc toch altijd wacht tot ik de kar heb weggebracht.

Ik vertrek met die kar, die auto zucht, rijdt achteruit en blokkeert de doorgang naar de standplaats van de winkelkarren. Gelukkig maakt die een handgebaar dat ik eerst mag oversteken. Ik heb mijn killerblik nog op tijd opgeborgen.

Nog op die eigenste mooie maandag, alle killerblikken terug opgeborgen, rijden we richting bakker en komen aan het zebrapad. En net op het ogenblik dat we aan dat zebrapad komen, springt er daar ene van achter een boom mét hond en zet zijn voet al op het zebrapad waar wij net over rijden.

Blijkbaar heeft die kerel dan een geste gemaakt, niet met de middelvinger maar nogal smalend met zijn duim.

Luc, meestal de kalmte zelf, kijkt in de achteruitkijkspiegel en roept kwaad uit: “Verstopt u dan niet achter nen boom hé holbewoner!”

Waarna we op die eigenste mooie maandag, uitermate voorzichtig naar huis zijn gereden terwijl Luc me in geuren en kleuren vertelde dat hij altijd de eerste is om te stoppen, dat hij geen voorrang neemt waar hij er geen heeft en dat hij soms moet stoppen voor anderen die wel voorrang nemen waar ze er geen hebben en dat …

Ik heb me in gedachten gehuld, want dat wist ik allemaal al.