Interessant dat een hogeschool een cursus organiseert waarin toekomstige zorgverleners leren dat ze volwassenen op volwassen wijze moeten bejegenen. Het lijkt me dat dat automatisch een integraal deel van de opleiding moet zijn. Behandel de zorgvrager als een individu met individuele wensen en verlangens. Dat kan betekenen dat voor de een een zakelijke, concrete benadering gewenst is en voor de ander misschien meer tijd genomen moet worden, geduld betracht, vaker herhalingen nodig zijn, wellicht eenvoudiger taal of géén taal maar een knuffel of een aai over de bol. Ook dan is er trouwens geen enkele reden iemand niet gewoon mevrouw of mijnheer te noemen, en niet ‘we’ te zeggen maar ‘u’. Als ik HoGent was zou ik in plaats van een aparte cursus aan te bieden eens gaan kijken naar de algemene opzet van de zorgopleidingen.

Met het taaltje van sommige zorgkundigen naar mijn moeder toe had ik het ook moeilijk. Dit niet alleen in de zorginstelling, maar ook in de jaren dat de thuisverpleging bij haar aan huis kwam. Mijn moeder was toen nog heel helder van geest en met haar oren was niks mis. Toch begon men telkens tegen haar overdreven luid te praten, traag en articulerend met eenvoudige woorden. Alsof ze een kleuter was die niets meer verstond, terwijl ze een belezen, verstandige vrouw was. Mijn moeder schaamde zich dat men haar zo behandelde. En ze zei vaak: wat een simpele duiven kreeg ik hier toch aan mijn bed. Het is niet dat ze op hen neer keek, maar ze begreep niet waarom ze zo met haar omgingen. Er is inderdaad toch werk aan de winkel, daar moet men iets aan doen.

Ik ben nog wel van de stevige aanpak. Als je mij als debiel behandelt krijg je dat ook terug. Maar ik ben nog zelfstandig en baseer me op dat wat ik altijd deed en dus nog doe. Zelfstandig zijn, stevig in de schoenen staan en de kaas gewoon op het eigen brood houdend. Kleutertaal is voor kleuters, niet voor ouderen. Die behandel je in mijn beleving met respect. Niet anders….