Zoek
Ja! Ze zijn er weer! De prettige dingen die komen als het einde van de winter nadert. En ik heb het nu niet over de hyacinten in de bak, maar over de sportevenementen.
Er is terug koers. Al ben ik heel wat minder koersgezind dan vroeger sedert blijkt dat het grote geld daar ook heel wat in de pap te brokken kreeg.
Supporter ik? Ik lijk nogal onverschillig wat dat betreft. Diep vanbinnen hoop ik dan misschien wel dat deze of gene wint, maar ik ga niet staan roepen of brullen. Thuis voor de TV ook niet, al supporter ik wel als er een Belg bij vooraan zit. Dan zal ik misschien eens: “komaan jong” zeggen of in mijn handen nijpen of mijn vingers kruisen of zoiets of ook.
Ook als er twee Slovenen weg zijn waarvan ik de één van beide wat minder mag dan zijn landgenoot heb ik een stiekeme hoop. Maar meestal in stilte en soms zeg ik er wat van tegen Luc.
Maar geef geen atletiek! Want dan … owee! De VRT had dat met het WK in Glasgow nogal woordelijk genomen -ze zonden niet rechtstreeks uit- en we vreesden dat we op onze honger gingen blijven zitten.
Via Tipik kon je dat op RTBF wel zien, zag Luc. Gelukkig had ik indertijd, toen we de decoder weg deden, mijn veto gesteld toen Luc de Auvio-app van het TV-toestel had willen gooien, want Tipik zit daarbij inbegrepen.
De 400m van Doom! Weet je dat ik tijdens die race op mijn hielen en ellebogen gesteund in mijn zetel euh … al de rest stak de hoogte in. En ik heb gesupporterd als kon Doom me tot in Glasgow horen.
Bij de 4×400 deed ik het heel wat minder, maar toen wist ik al wat Alexander Doom in zijn mars had.
Gelukkig waren we niet in Glasgow, ik zou niet geweten hebben waar ik mijn hielen moest zetten.
Dan vraag ik me af: waarom doet een mens dat? Vanwaar komt dat? Word ik er beter van als Alexander Doom wint? Of als Noor Vidts wint? Of wie dan ook? Neen toch. En toch …
petergreyphotography
Dat is een leuke vraag! Waarom supporteren we? Meestal supporteren we iemand die dicht(er)bij ons staat. Kind, neef, tante, echtgenoot? – Vanzelfsprekend. Straat-, buurt-, dorps- of stadsgenoot? – Welzeker. Streek-, provincie, landsdeelgenoot? – Ook. En dan? Landgenoot. Die hoeven we niet persoonlijk te kennen, maar supporters zijn we. Maar waarom? Ik denk omdat het het gevoel geeft dat je tot een ‘stam’ behoort, een gevoel van ‘ons’. Van saamhorigheid. Van eigenheid. En dat kan denk ik niet los gezien worden van (goedmoedig) chauvinisme. Eventueel volgende vraag: Wat moeten we denken van chauvinisme? 🙂
ms
Chauvinisme? Ik weet zo niet. Er was een tijd dat ik dat helemaal niet was en verbaasd keek bij het chauvinisme van onze buurlanden. Nu ja, het is niet omdat enkelingen dat zijn dat je de hele bevolking over één kam mag scheren.
Maar de commentaren gingen toch steken. En ik ging in de verdediging. Maar er zijn een paar voorvallen geweest, waaronder dit hier, die mijn licht chauvinisme hebben gevoed.
En ja, ik koop nu bewust Belgisch, indien mogelijk.
Maar dat koppel ik wel los van ontspanning. En supporteren doe ik nooit voor de grote namen, behalve in geval van die twee Slovenen. Meestal is het meer voor de eenling die in zijn eentje een berg beklimt en bijna gegrepen wordt door het peloton of andere sympathiekelingen zoals Lampaert of Campenaerts, om mààr een paar namen te noemen want er zijn er nog. Maar altijd in stilte.
Maar atletiek heeft eigenlijk altijd mijn favoriete sport geweest, van kleinsaf aan toen ik met mijn vader mee mocht gaan kijken.
Komt het vandaar? Want toen heb ik blijkbaar ook gesupporterd.
Wat ik over chauvinisme denk? Ooit vond ik het arrogant, zeker bij onze zuiderburen.
Nu denk ik dat een gezonde portie chauvinisme beter is, zeker als er maar weer ene op de Belgen hunne kop wil kakken.
Suskeblogt
Een supporter ben ik niet. Dat “wij” gevoel op gebied van sport ken ik ook niet. Ze doen maar. Wielerwedstrijden bekijk ik vooral voor de omgeving waar ze rijden. Ik zal dus wel geen sportliefhebber zijn.
ms
Dat wij-gevoel is het ook niet, want ik verzet geen poot. 😁
Koen
Heel herkenbaar.
ms
Ook met je hielen? 😉
bertjens
Dat weet ik niet. Iets in een sport raakt je, waarom of waardoor weet je misschien zelf niet eens.
Maar het biedt je plezier . en dat is al heel wat waard.
ms
Dat is dus wat ik denk. Dat die sport me meer raakt dan andere. Maar zelf ben ik niet competitief ingesteld. En dat is ook raar.
meninggever
Nou, ik ben wel van de helden in de sport. Geweldige voetballers als Cruyff, Max Verstappen, de athletiekmeiden die dit weekend record na record pakten, of onze schaatsers die hetzelfde doen. Op de fiets zijn onze lieden ook competitief. Dus ja, dan volg ik ook. En juich… Net zoals ik vroeger deed bij het speedwayen in de diverse stadions in ons land. Is nu een vrijwel vergeten sport geworden. Maar ik stond bij de prestaties van rijders uit vroeger dagen op de banken….Jammer dat we die niet meer hebben….
ms
Voetbal en motorsporten zijn niet aan mij besteed. Die laat ik aan Luc.
We werden dit weekend echt wel verwend bij die atletiek. 😁
Matroos Beek
Ik denk dat we supporteren omdat we sympathie voor die persoon hebben. Vraag is dan waar die sympathie vandaan komt. Dat lijkt me een heel persoonlijk gevoel.
ms
Ik had wel al van Alexander Doom gehoord maar meer ook niet. Maar hij verraste me toen hij de finale haalde en daarin ging hij vlot door en zag je hem eigenlijk puur op wilskracht nog een versnelling geplaatst. Het was een mooi stukje sport.
elsje
En toch … voelt het gewoon heerlijk om sportlieden aan te moedigen (ook als je voor tv zit). Je weet dat ze zich alles moeten ontzeggen om tot een dergelijke prestatie te komen en ja dat verdient tenminste onze support
ms
Dat ook.