Zoek
De herinnering is erg oud. Ik was vier jaar oud (of nog niet helemaal) toen wij uit Antwerpen verhuisden.
Maar toen wij er woonden was er die dag dag ik samen met mijn vader bij ons de straat uitliep en links afsloeg en in een gebouw binnenging waar mijn vader mij aanmaande dat ik daar muisstil moest zijn.
Het was imposant en het plafond was er hoger dan bij ons thuis. Het gaf me een erg raar gevoel, zo raar dat ik geen kik zou gegeven hebben, zelfs al had mijn vader mij dat niet gezegd.
Later heb ik meerdere malen naar die kerk uitgekeken, maar ik zag ze niet. In mijn geheugen had die een toren … of had ik die erbij gezet toen ik begon te beseffen dat ik daar voor de eerste keer in mijn leven in een kerk was binnen gestapt.
Die kerk staat er en wel zoals ik me herinnerde, die straat uit en links. Maar ze heeft geen toren die ik als bijna-vierjarige zou gezien hebben.
Toen we vorige week te vroeg waren bij het museum -er mochten maar een beperkt aantal bezoekers samen binnen- gingen we even de innerlijke mens versterken en stonden we voor rood vóór die kerk.
(Lees verder onder de foto)
Vermits ik toch moest wachten heb ik er dan maar een foto van genomen … maar wie heeft die lantaarnpaal daar in de weg gezet?
petergreyphotography
Drie torentjes. Anders dan je je herinnert, maar toch. Het geheugen is vaak wankel. Ik was eens in een kerk op het balkon dat vanaf de zij-ingang gezien aan de rechterkant zat. Dat wist ik heel zeker. Tot ik vele jaren later weer in die kerk kwam en men tot mijn verbijstering het balkon verplaatst had naar links. Ik naar de rondscharrelende priester om verontwaardigd verhaal te halen. Maar nee, zo zei hij verbaasd, dat balkon had altijd aan de linkerkant gezeten! Echt waar!, zei hij er voor de zekerheid nog eens achteraan, en omdat hij stokoud was en al zijn hele leven de priester van die kerk moest ik hem wel geloven. Maar als ik in een onoplettende bui terug denk aan het eerste bezoek zit het balkon weer gewoon rechts.. 🙂
ms
Dat geheugen doet rare dingen. Het viel al meer voor dat iemands geheugen iets een beetje vertekend opgeslagen heeft.
Zo zijn er verhalen en feiten waarbij twee personen die het zelfde voorval meemaakten het zich toch verschillend herinneren.
Raar ding, die bovenkamer.
Eigenlijk wou ik aanvankelijk niet accepteren dat dàt wel degelijk de bewuste kerk moet zijn geweest. Maar ja, ik moest uiteindelijk wel. Er staat er geen ander. 🙂
Matroos Beek
In je kindertijd lijkt alles groot. Als ik terugga naar de speelplaats van mijn lagere school, dan merk ik ook dat die zo klein is. In mijn herinnering was ze gigantisch.
ms
Nu je dat zegt, dat is ook zo.
Nu ga ik me afvragen of ik de binnenzijde ook nog zo imposant en overweldigend zou vinden. 🤔
Suskeblogt
Herinneringen zijn niet altijd correct. Vooral datgene dat we als kind gezien hebben kan soms heel anders zijn in werkelijkheid.
ms
Soms heb je zo een herinnering waarvan je zou wensen dat ze niet echt is. 🫤🙂
bertjens
Bekend gegeven! 😉
Het geheugen lijkt een eigen wil te hebben.
Ik ken mensen die, ondanks tegenbewijzen, blijven volhouden dat hùn herinnering de juiste is.
ms
Die zijn er ook. Die laat ik dan maar in hun gedacht. 🙂
elsjeveth
Ja die herinneringen als kind: het sprookjesbos in de Efteling en het huisje van Doornroosje in mijn gedachten altijd heel groot. Totdat ik er kwam met mijn kinderen, ik moest bukken om binnen te kijken…het huisje gekrompen ? of ik groot gegroeid ?