Heb je goed geslapen?

…

Ik zit op de trein.

…

Tot straks mon coeur!

Wat ben je aan het doen?

…

Hoe ben je het aan het doen?

…

Jaja, ik weet dat je dat goed doet, maar waar ben je het aan het doen?

…

Bisous mon loulou

Natuurlijk was dat niet één gesprek. Natuurlijk was dat mske niet! Maar mske zat wel op die trein, ze was er juist op gestapt na een vrouw met vermoedelijk haar kleindochter.

En die twee geraakten het niet goed eens waar ze nu gingen zitten in die trein: boven of beneden. Ze spraken Frans. Niet dat dat er wat toe doet maar zonder te veralgemenen mogen we toch wel zeggen dat Walen drie keer meer woorden nodig hebben om iets uit te leggen dan Vlamingen.

mske kon dus niet door aangezien die twee natuurlijk net in de doorgang stonden te argumenteren. Maar als mske door wil, dan … gaat mske door. Voor haar voeten was dat zo geen probleem maar ze heeft die wel een lichte duw met haar boezem gegeven en pardon gezegd.

En toen zijn die zo precies maar gevolgd en in het coupeeke aan de overkant van de gang gaan zitten en onmiddellijk beginnen telefoneren.

De grootmoeder noemde haar gsm dus “mon coeur” en die van de kleindochter heette: “mon loulou”.

Natuurlijk zijn dat heel belangrijke kwesties die daar besproken werden. Belangrijk genoeg om daar op een trein over te bellen en zeker belangrijk genoeg om luid genoeg te spreken zodat de ganse wagon het gesprek kon volgen.

mske wist dat Slow goed geslapen had en ze wist ook wat hij zinnens was te doen en hoe hij het zou doen en ook waar hij het dan deed, maar ja Slow en mske die babbelen tegen elkaar ook zonder gsm.