Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Gewapend met een deegrol

Ooit, lang geleden, kocht ik een deegrol. Een moderne, in die tijd dan toch, één van Tefal en met losse handvatten. En precies die handvatten gingen me dwarszitten. Het deeg kroop tussen de randen en ik maakte me er vies aan.

Maar toen kwamen al die jaren dat ik niet meer bakte en lag de deegrol in de keukenschuif.

Ooit, nog niet zo lang geleden, hield Luc opruimactie in de keuken en kwam met de deegrol binnen. “Wat met dit?” vroeg hij. “Containerpark” zei ik. Twee dagen nadat de deegrol daar beland was vond ik op internet krak dezelfde te koop staan, aangeprezen als “vintage uit de jaren ’70”. Had ik die nog op de rommelmarkt kunnen verkopen … tsss …

Nu begon ik terug te bakken en had geen deegrol meer. Het was behelpen. Het komische was wel dat je nergens nog een deegrol vond, wel in de dure kookwinkels natuurlijk, maar ik ben nu eenmaal geen chef en al helemaal niet rijk.

Nu met de winkels open keek ik in de Kringwinkel, voor noppes. Er waren er wel veel verkocht, vertelden ze me daar. Was iedereen soms uit verveling aan het bakken geslagen?

We repten ons naar Ikea om een braadslede en ineens keek ik ook voor een deegrol: één exemplaar, dat ik niet kreeg omdat het het toonzaalmodel was en iedereen er met zijn handen had aangezeten.

Donderdag waren we er terug. Luc wou een nieuwe pan, de oude was versleten. Wij lijken wel pasgetrouwd en met de uitzet bezig, maar er is wel meer dat aan vervanging toe is.

De deegrollen waren in stock, de pannen ook, dat hadden we thuis al op internet nagekeken. We namen ook nog een ijsschepje -lees twee- en een nieuwe kaasrasp mee.

We liepen tevreden door de gangen. Je moet wel -zo goed als- de hele winkel door om aan de kassa te geraken. En onderweg was er de zwalpende vrouw. Ze liep van de ene kant van de gang naar de andere om telkens iets anders te bekijken. Toen wij haar voorbijliepen hoestte ze in de richting van mijn gezicht. Was het anderhalve meter? Ik weet het niet.

Ik denk niet dat ze het bewust deed, ik denk ook niet dat het met opzet was. Het was eerder de beweging die iemand maakt om in zijn hand te kunnen hoesten maar het werd een mislukte poging.

Mijn groot plezier was naar de filistijnen en ik werd er echt wat ongemakkelijk van.

Ik wou het niet onmiddellijk posten, ik wou eerst de incubatietijd voorbij laten gaan. Maar achteraf gezien is dat ook belachelijk.

Momenteel ben ik weer helemaal blij met mijn deegrol en Luc met zijn pan.

Previous

Zonder boulevard

Next

De Dodentocht

12 Comments

  1. Winkelen is niet zonder risico deze dagen.
    Mooie deegrol!

    • ms

      Kan ik hem inwijden door koekjes te bakken.

      ?

      De pan is al goedgekeurd.

      Het ellendige is dan wel dat je precies dàn ’s nachts een kriebelhoest krijgt.

      • Veel plezier ermee!
        Ja, zo gaat dat… je gaat je er dan teveel op fixeren.

        • ms

          Precies.

          Terwijl het me eigenlijk eerder al opviel dat ik na het ademen door een buff/mondmasker een wat kriebelige keel kreeg, net zoals wanneer je een poos met stoffen bezig bent.

          Maar ze moest dat niet doen. Bewust of niet, ze had beter moeten oppassen.

  2. ? Een mens zou er nog paranoïde van worden.

    • ms

      Echt wel. Gelukkig realiseren we ons nog dat het wat gek zou lijken mochten we in de winkel achter de winkelrekken gaan staan schuilen als er iemand aankomt …

      ?

  3. Maar je hebt weer een deegrol en kan aan het bakken slaan.
    De vrouw deed het dan wel niet met opzet maar ze zou onderhand kunnen weten hoe zit met hoesten. ?

  4. Als ik over deegrol lees of hoor moet ik altijd aan die oude strips denken. Daarin werden ze niet alleen in de keuken gebruikt. 🙂

  5. elsje

    Hoe deed tante Sidonia dat ook alweer, met een deegrol of een pan achter Lambik aanrennen. Bij het lezen van je tekst schiet me zo’n scene door het hoofd. Tja helaas is niet iedereen hetzelfde in aangepast winkelgedrag en dat is toch wel spijtig.

    • ms

      Je zou er zo weg blijven. Gelukkig ben ik nog niet paranoia. Ik had gevreesd dat covid_19 me daarmee zou opzadelen.

      Smetvrees ga ik er waarschijnlijk in lichte vorm aan overhouden. Ik deed de deur van de bank open met mijn elleboog. Daar had ik eerst wel even mijn -korte- mouw voor naar beneden getrokken.

Wat denkte daarvan?

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén