Nooit was ik er echt van bewust, maar nu, zo terugkijkend, heb ik toch altijd een voorliefde voor zilver gehad.

Het eerste ringetje dat niet van Scherpenheuvel kwam was in zilver, kwam zogezegd van mijn grootvader, al had de man het me nooit zelf gegeven. Ik verloor het. Daar had ik wel spijt van. En niet alleen omdat ik onder mijn voeten had gekregen, niet omdat ik het verloren was, maar omdat ik het gedragen had. Ik stond er toen nog niet bij stil.

Met mijn plechtige communie -ohlala, het leek wel een overstap naar volwassenheid- kreeg ik gouden oorbellen, die achteraf nep bleken te zijn, een gouden armband en een gouden ring. Beide laatste ben ik op een paar jaar tijd ook verloren, met ook veel gedonder omdat ik die had aangehad. Dat mocht enkel als we op familiebezoek gingen of als het expliciet toegelaten was.

Toen dacht ik wel: “welk nut heeft het om ze te hebben als ik het niet mag dragen?”

Het is wel zo dat ik, op momenten dat ik zelf mocht kiezen altijd koos voor zilver: een zilveren armband voor mijn 17de, een zilveren hangertje met sterrenbeeld voor mijn ik-weet-niet-meer-hoeveelste- verjaardag.

Bovendien kocht ik bij tijd en wijle ook nog wel eens iets wat ik mooi vond: altijd zilver. Maar geschenken waren altijd goud. Het leek zo ingeburgerd.

Tot ik ergens, in 2011 denk ik, alle goud verzilverde en mijn juwelenkist verguldde met zilver.

Maar toen ik ooit eens hoorde van: “Het is wel mooi maar het is maar zilver” heb ik me daar toch mijn bedenkingen bij gemaakt. Net of het tweederangs is. Het leek wel een beetje op een sneer over mijn smaak.

Raar maar waar, ik hecht meer waarde aan hun emotionele dan aan hun commerciële waarde. En dat niet alleen. Ze passen ook beter bij mijn erg zilver geworden haar.