Goed! We gaan het weer hebben over het onderwerp waar ik rond de pot draai. Gewoon omdat ik dat onderwerp van mij persoonlijk vind en het niet met het blog wil delen en vragen er over niet beantwoord noch opmerkingen ga rechtzetten.

Laat ons gewoon zeggen dat dat onderwerp meestal iets “plezant” betreft.

Dus … Luc en ik gaan ergens naartoe waar we een veiligheidscheck krijgen, maar we waren er vroeger wel al eens. En toen was die veiligheidscheck enkel een bekijken en controleren van de ID-kaart geweest.

Dus nu besluit ik de picknickrugzak mee te nemen. Daarin zit wat je onderweg zoal nodig kan hebben.

Maar nu moest die rugzak en je hele hebben en meehebben op een scanner.

Vraagt de man achter het scherm: “Heb jij een kurkentrekker mee?” Ik sla me voor het hoofd, want ja, dat heb ik.

Toen we twee maanden geleden die orchideeëntuin wilden bezoeken en ons onderweg tegoed wilden doen aan een meegenomen zomers slaatje kwam ik tot de bevinding dat de -eveneens meegenomen- fles wijn een kurk had en wij geen kurkentrekker.

We zijn daar in een Nederlandse Kringwinkel alsnog een kurkentrekker gaan kopen.

Dus, ik sla me voor het hoofd en zeg: “Aaargh, die kurkentrekker van de Kringwinkel”. Ik haal hem tevoorschijn en de man rommelt wat in mijn Tupperware en zegt: “Dat schaarke -hoop en al 5cm- wil ik ook wel?” en ik grap met: “Mijn patattenmeske ook?” Ja dus.

Ik mag/kan die na afloop terug ophalen en ik krijg een tegoedbon.

’s Avonds lagen de spullen al op mij te wachten. De man was er ook, maar die stond. Nu hij meer tijd had vertelde ik van de fles wijn en de kurkentrekker en konden we er samen om lachen.

Wat vervelend was? Dat ik mijn gerief moest afgeven? Neen -eigen schuld, dikke bult- maar wel dat ik de hele dag gedacht heb: “Vanavond niet vergeten!”