Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Het woord te kort

Had ik het laatst over oude woorden, sedert geruime tijd weet ik dat er een woord te weinig bestaat. Sedert vorige maandag ben ik daar zeker van.

Hadden wij vroeger een lief -in Nederland blijkbaar een vrijer- nu hebben ze een vriend of een vriendin. Geen van vorige woorden vind ik nu nog van toepassing op Luc.

Ik stel Luc dan ook voor als “mijn man” waar ik eens het arrogante antwoord op kreeg dat we niet getrouwd waren. Wel ja, Luc is niet mijn echtgenoot, maar wel mijn man. Tout court.

Nu valt dat natuurlijk niet te vertalen. “Mon homme” in het Frans klinkt plat. Ik hoorde het jaren geleden gebruiken door een echte Brusselès in haar echt Brussels patois. De Waal die ik vorige maandag sprak had het dan over “les filles” die “mon homme” gebruiken, waar dus een zekere ongewenste nuance hangt aan zowel “les filles” als aan “mon homme”.

De Walen vinden “mijn man” dan weer zoiets als in het Engels, terwijl ik “my man” in het Engels eerder associeer met een criminele bende of iets uit een spionageverhaal. Het loopt eerder gelijk met het Duits.

De Waal van maandag zei dat het in het Frans beter was om “mon compagnon” te zeggen. Dat vind ik dan weer te zakelijk klinken net zoals het Nederlandstalige “levensgezel”.

Een ongehuwde man die al jaren met iemand samenleeft en alles is, zowel lief als vriend, als man, als compagnon, als maat, makker, … maar ook mopperaar, klaagmuur, … zeg maar troetelkerel en bedenk maar op, is dus blijkbaar niet in één woord te vatten, terwijl “mijn man” dat -voor mij- toch allemaal omvat.

Maar maak dat maar eens universeel.

Previous

De gijzeling van een pakske

Next

De bandenwissel

14 Comments

  1. ‘Mijn man’ vind ik een goede keuze. Zeker als je al geruime tijd lief en leed deelt. In Nederland hoor je ook wel ‘partner’ en soms ‘maatje’. Dat laatste doet me altijd aan een haring denken. Nee, je man is gewoon je man, ook zonder boterbriefje.

    • ms

      “Mijn man” inderdaad. Maar dan enkel in het Nederlands of in het Duits.

      In andere talen maak ik er dan: “de man in mijn leven” van. Geen gezever meer met woorden die me niet zinnen.

  2. Om die reden ben ik blij dat ik getrouwd ben en hij mijn echtgenoot is.

    • ms

      Ik trouw er niet voor. Indertijd hadden we allebei zo’n afkeer van trouwen. We wonen wel officieel samen, maar we trouwden niet.

      Nu is de afkeer zo wat verdwenen, maar waarom veranderen? Omdat er dwarsliggers zijn die vinden dat je dan niet écht samen hoort?

      Dat zijn die die nog altijd zweren bij het eigendomsbewijs waar ik indertijd van gaan gruwen ben.

      • O, maar daar zou ik ook niet voor trouwen hoor. Wij gingen indertijd voor een samenlevingscontract, maar om praktische redenen zijn we op aanraden van de notaris getrouwd, in alle stilte weliswaar. Anders moest ik nog drie jaar wachten vooraleer alles wettelijk in orde was (omdat ik van over de grens kwam). Door te trouwen was het in één keer in orde.

        • ms

          Geen enkele situatie is dezelfde. In ons geval was het beter van niet te trouwen, argwanend als we beiden geworden waren.

  3. Mijn man is de beste keus. (in taalgebruik😊 ).

    • ms

      Mijn man is de beste keus (ook buiten taalgebruik).

      Maar ik ben blij dat ik niet alleen sta met mijn gedacht daar over (in taalgebruik).

  4. “Mijn man’ klinkt goed en in feite is het zo dat het jouw man is. Of je nu wettelijk getrouwd zijt of niet doet hier niets ter zake.

    • ms

      Precies. Als het goed aanvoelt, is het goed. Als een ander dat niet zo ervaart dan is dat niet mijn probleem maar het hunne.

  5. What’s in a word? Mijn zoon (woont officieel samen) zal het NOOIT over zijn vrouw hebben. Altijd over zijn vriendin. Hij heeft wat bindingsangst en het woord ‘vrouw’ vindt hij veel te ‘vast’ als je begrijpt wat ik bedoel. Dat ze meer dan ooit gebonden zijn omdat ze samen een kind hebben, daar gaat hij aan voorbij.
    Wij zeiden vroeger wel ‘vrijer’, een woord dat ze thuis niet zo graag hoorden.
    Ik zeg altijd mijn man. Echtgenoot vind ik zo stijf. In het Frans zou ik wel mon époux zeggen, in ’t Engels my hubby.

    • ms

      Op de leeftijd van mijn zoon zou ik er ook niet mee zitten om “mijn vriend” te zeggen, maar nu vind ik dat niet meer juist.

      Ik begrijp wat je bedoelt. Ik had dat een beetje in het begin toen ik getrouwd was, het gevoel dat “mijn vrouw” nogal possessief klonk.

      Luc zegt dat het bij hen ook over “vrijer” ging wat ik dan weer associeer met ons “vrijen”, wat ook weer een andere nuance is dan “lief”. Maar dat lijkt dan eerder weer grensgebonden te zijn.

      Echtgenoot is stijf, in het Frans zou ik “mon mari” gebruiken, En “hubby” ik weet zo niet. Het klinkt nogal snoezig maar als je weet dat heel kleine kindjes -bij het zien van Luc- zich verschuilen achter hun mama’s benen dan ziet die er in hun ogen echt niet snoezig uit.

  6. elsjeveth

    Wat te denken van mijn partner in crime 🙂

Wat denkte daarvan?

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén