Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Nonnen die niet in het klooster gingen

Rare titel? Neen hoor! Ze bestaan. Wezens die met zalvende stem je de gemeenste verwijten kunnen maken, op zegenende manier kunnen sneren en je tot in het putteke van je ziel kunnen vernederen als ware het voor je zieleheil.

Waarom nu deze bizarre inleiding? Lees hier het verhaal waarin niets is gebeurd.

We hadden er al wel meerdere keer een verblijf bij Sunparks opzitten. De laatste keer Oostduinkerke was er wel het voorval, maar over het algemeen kunnen we stellen dat de Sunparks parken ons goed bevallen.

We hadden ook nooit in het hotel in Mol verbleven, maar hadden altijd een huisje genomen tot ik in 2021 een aanbieding kreeg die niet te versmaden was, maar in het hotel. We moesten even overleggen hoe we het dan zouden oplossen met het avondeten en zo, maar kijk het lukte en het ontbijt is er inbegrepen.

Van 30 augustus tot 3 september 2021 betekent dat we nog met de mondmaskerplicht zaten ook, al begon het toen al lichtjes af te zwakken, maar toch … Bij het ontbijt in het hotel werd verwacht dat je dat mondmasker enkel afzette als je aan tafel zat, een tafel die je door de dame aan de balie werd aangewezen.

Onze tafel beviel ons best, wat op een uithoek, wel een tafel voor vier personen maar er was niet zoveel volk en we zaten wat afgezonderd alhoewel dan ook weer niet helemaal afgezonderd. Elke dag van ons verblijf zaten wij aan diezelfde tafel.

Dat wil zeggen dat we, toen we er van 23 tot 25 maart van dit jaar verbleven, dezelfde tafel hebben genomen en het kamernummer met het mooie uitzicht en de koeien hebben genoteerd.

Dat deden we nu, bij ons laatste verblijf van 14 tot 19 november, ook. Alleen was de aanbieding voor dit verblijf langer en was er een zaterdag inbegrepen.

We hebben de volledige week onze stamtafel gebruikt, met uitzondering van één dag waarop ze bezet was toen we aankwamen en we aan een tafeltje voor twee gingen zitten.

Dat we op één van de andere dagen gewoon de tafel ernaast, maar nog steeds in de hoek, hebben genomen kwam door de man die zijn benen niet onder zijn tafel kreeg en ze dan maar in de doorgang legde, waardoor wij een plaatske ernaast met de andere doorgang verkozen.

Kan je ons moeilijk noemen? Neen toch?

Een langer verblijf betekent, zoals gezegd, dat de laatste dag een zaterdag was. Aan de balie stond iemand die we voordien nog niet zagen en die haast iedereen aan een tafel ging plaatsen zodat de anderen wat moesten wachten, maar ach …

Toen zei ze tegen ons: “U kan een tafel voor twee nemen” en wees naar de kant van het kabbelende water waar de tafeltjes voor twee voor drie gedekt waren. “Wij zaten altijd daar” zei ik en wees naar … “U kan een tafel voor twee nemen” herhaalde ze, draaide zich om en beende weg.

“Maar wij zaten altijd dààr” zei ik tegen Luc. Nadeel van slecht horen is dat je luider gaat praten. Waarschijnlijk heeft ze het gehoord. Ze draaide zich om en zei, zalvend als tegen een onwillig kind, maar wél voor de hele eetzaal: “Mevrouw, we verwachten een groep van 30 personen” waarop ik tegen Luc zei: “We zullen dan maar aan een tafel van twee gaan zitten” en ik deed dat, al hoorde ik de vrouw achter mij nog wat mummelen.

Het probleem van die kabbelende beek? Die kabbelt. De altijd aanwezige Tinnitus hoort dat en zegt: “Ik kan luider”. Nadeel van die Romein is dat hij dat dan ook doet. Hij gaat brommen als een een opgefokte brommer met een kapotte knalpot.

Op dat ogenblik kan ik geen gesprek meer voeren, hoor ik Luc wat zeggen, maar versta er niks van, maar zie ik wel dat er een vrouw met kind wél aan “onze” tafel aanschuift. “Kijk” zeg ik tegen Luc “die mag dat wel”. “Wij hadden daar ook kunnen gaan zitten” zie ik dat Luc zegt. Maar ik ken het scenario wel al van een halve non die me even de levieten zou komen lezen.

Ik dronk geen -genoeglijk, zoals ik de andere dagen had gedaan- derde zjat koffie maar wou weg, wou inpakken, wou auto laden, wou vertrekken.

Ik stond recht en wat zag ik? Die hele rustige hoek was ingenomen door koppels aan tafels van vier. Wat zag ik niet? Een grote groep van 30 personen.

Ik ventileerde wat tegen Luc die zei: “Jamaar, wij mochten daar ook gaan zitten” “Nietes!” zei ik. “Jawel” zei Luc “die vrouw heeft gezegd dat ze de bordjes ging verplaatsen”. “Wablief? En tegen wie heeft ze dat gezegd?” vroeg ik.

Ze had dat tegen Luc gezegd. “Waarom heb je dat niet gezegd van Tinnitus?” vroeg Luc. Gewoon, omdat dat de keer ervoor zo erg niet geweest was, omdat Tinnitus niet voorspelbaar is, omdat die luten heeft. Ik had me toen niet betutteld gevoeld natuurlijk.

Toen de lift ons, zowat een uur later, met valiezen en al naar beneden bracht, zag ik een groep aanschuiven bij de balie. Ze waren niet met 30, maar wat niet was kon nog komen natuurlijk.

Nu zou men denken dat, eens in de auto, Tinnitus zijn volume lager zou zetten, dat deed hij niet. Het gevolg was dat wij stilzwijgend onderweg waren naar een tussenstop omdat we niet zo vroeg naar huis wilden, maar op de middag ergens wilden gaan eten. De ruitenwissers maakten een overdreven hels lawaai maar het stilzwijgen deed goed.

De tussenstop niet. Een vent kerel die aan de telefoon heel wat te vertellen had, heeft me daar de hele tijd gevolgd zelfs als ik een andere richting nam, bewust om te zien wat ik deed of onbewust omdat hij per toeval op dezelfde plaats was, maar enorm storend was het wel. Tinnitus ging in overdrijf.

Het gevolg was dat we op de kortste keren terug buiten stonden en nog steeds veel te vroeg waren voor onze middagplanning, waarop Luc voorstelde dan maar een Kringwinkel in de omgeving binnen te lopen.

Dat vond ik eerst maar een pover idee maar uiteindelijk bleek het een geweldig idee. Het was er rustig. Het was er stil. Er speelde muziek blijkbaar, die ik niet hoorde, maar die wiegde Tinnitus terug in in zijn zoemende sluimertoestand. Ik zou er zo bij gaan zitten zijn, zo in een van de pashokjes en met het gordijntje dicht.

En alles viel terug in de plooi. En alles kwam goed. En het geluid van de ruitenwissers was ook al gewoon het geluid van ruitenwissers.

We gingen eten, we reden naar huis en zagen dat alles in orde was.

Dus, wat is er nu eigenlijk die dag gebeurd? Niks toch. Alleen … ja wat alleen?

Previous

Een afspraakske

Next

Het familie-etentje

12 Comments

  1. ‘Ik zou er zo bij gaan zitten zijn, zo in een van de pashokjes en met het gordijntje dicht.’. Dat is een mooi beeld. Hervonden rust. Maar wat me al lezende afvroeg: kan het opspelen en volume van tinnitus iets te maken hebben met een gemoedstoestand als bijvoorbeeld ergernis of boosheid? Ik vraag dit vanuit een totaal gebrek aan kennis van tinnitus.

    • ms

      Ik was niet boos, zelfs niet geërgerd. Het was enkel -maar weer eens- de vaststelling dat ze -maar weer eens- mij er uit had gekozen om zichzelf eens goed belangrijk te maken.

      Ik ben die dag bij het ontbijt zelfs nog eens -luidop? Als Tinnitus petten heeft hoor ik mezelf ook niet- in de lach geschoten en dat overkomt me niet vaak, om niet te zeggen nooit.

      Maar daar wou ik nog een ander logje over schrijven. Dat komt dus nog ten gepaste tijde.

      Tinnitus dus? Ik denk dat het eerder een schrikreactie is. Schrikken zoals verschieten zoals wij dat in ’t Vlaams zeggen. Want schrik op zijn Vlaams kan ook bang of angstig betekenen. Schrikken dus. Iets dat valt lokt het uit: “Wat valt er? Waar valt het?”

      Je weet het nooit wanneer hij toeslaat. Die doerak!

  2. Ergerniswekkend is dat. Deze zomer toen we aan de moezel waren, hadden we een soortgelijke ervaring. We mochten helemaal niet zitten waar we wilden en we moesten precies gaan zitten waar zij zegden. Wij zijn toen ook vroeger vertrokken. Ik vond er niks aan. Zoveel betutteling dat is niks voor mij.

  3. Tinnitus kan ik me niet voorstellen. Het moet erg zijn om nooit stilte te ervaren.

    • ms

      Dat mis ik soms wel, dat het nooit echt stil wordt. Maar het went op zekere manier t.t.z. als hij (Tinnitus dus) sluimert hoor je de stilte zonder dat het stil IS. Raar uitgedrukt maar ik weet het niet anders te omschrijven.

  4. Herkenbaar, niet alleen het gevoel weer de pineut te zijn, vooral de tinnitus.
    Je zou er een lang verhaal over kwijt kunnen, wat heet: een boek vol.
    Of het van invloed is op het humeur? Dat zal wel, denk ik. Ongemerkt.

    • ms

      Zo altijd als je er je niet aan verwacht, slaat zo’n wezen toe. Je weet van niks en wordt berispt.

      En Tinnitus, de gemenerik, gaat zich ongevraagd moeien.

      Het humeur? Ik probeer het niet op mijn humeur te laten werken, maar als de horenden niet luisteren, dan …

  5. elsjeveth

    Tjiennn een vervelende situatie met als gevolg een opspelende Tinnitus. Of toch niet? Aan Chris merk ik vaak dat er bij drukke of verwarrende situaties de tinnitus onverwacht opspeelt.

    • ms

      Drukke en verwarrende situaties … daar zeg je wat. Nochtans als ik wéét dat ik ergens met drukte te maken ga hebben kan ik me er tegen wapenen, niet op het onverwacht. Verwarrend komt altijd onverwacht.

Wat denkte daarvan?

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén