“Ik voel me net een schotelvod” zei mske en ze zag er zo wat uit. Het was eigenlijk maandagavond bij het stappen al begonnen dat ze zich ijl in het hoofd voelde. Dinsdag was er dan het ongunstige vervolg op iets ongunstigs dat de laatste tijd gunstig geëvolueerd was.

Slow heeft er direct de bijsluiter van die cortisone bij genomen. En werkelijk, het stond er in. En mske foeterde op de dokter, die de geschiedenis kende en haar die cortisone had voorgeschreven en zelfs niet had gezegd wat het resultaat kon zijn.

mske heeft het een paar dagen bekeken, maar het zag er absoluut niet goed uit en zodoende besloot ze vanmorgen toch maar om het middel te rijden. Het middel dat ze drie jaar nodig had gehad en sedert januari niet meer. Zo gunstig was het geëvolueerd en nu … door die stomme pillen …

Daarnet zei ze: “Had ik dinsdag geweten wat ik nu weet, was ik onmiddellijk om het middel gereden”. Maar spijtig genoeg wist ze dat dinsdag dus niet. En nu maar hopen dat die cortisone weer geen lange nawerking heeft.

Ze zou de dokter met plezier tussen de muur en het behangpapier plakken. Ik hoop alleen, als ze dat doet, dat ze dan tenminste in zijn kabinet doet en niet hier bij ons. Het zou geen zicht zijn.