En we gaan door na de onderbreking.

Zoals gezegd, kwamen Slow en mske met de heteluchtblazer naar huis nadat ze eerst nog een bonbon gas voor dat ding en een baal stro gaan halen waren.

Slow monteerde het zaakske en mske zocht een sterke lijn om die fles gas naar beneden te laten, maar dat wou Slow niet. “Op mijn schouder” zei hij. “Neen” zei mske “dan lig je gegarandeerd beneden”.

Slow schoof op zijn kreeftelings tot hij op de ladder stond en zei: “geef me nu die gas maar aan”. Maar dat ging effectief niet op zijn schouder, hij heeft die dan maar tussen zijn buik en de ladder op zijn knie gelegd, heeft met zijn linkerhand de blazer genomen en met zijn andere hand hield hij de ladder vast, mske haar hart, met twee handen. Slow is beneden geraakt, de fles gas en dat blaasding ook. Maar owee! Na tien minuten ging dat uit. Slow stak het weer aan. Nog wat later was dat uit. Die avond is Slow toch enkele keren op en af die ladder geklefferd tot mske er genoeg van had en zei: “draai nu dat gas maar dicht, dat ding moet terug”.

“En wat nu?” vroeg Slow de volgende ochtend. mske deed een telefoontje, Slow deed er ook eentje en ze gingen die luchtblazer wegdoen en die verkoper ging eerst nog eens bij de leverancier horen of ze die mochten terugnemen of misschien omruilen. “Ondertussen ligt ons water wel verder te bevriezen” morde mske. Ah ja, mske was wat morrig want geen water betekent geen douche en die kreeg dat zo precies in het snotje dat het niet het moment was om mske nog wat kriegeler te maken en ze kregen hun geld terug.

In de bocht onderweg naar de winkel waar ze warmtestralers op elektriciteit wilden halen schrokken ze op. Daar stonden twee brandweerwagens en verschillende politiecombi’s bij een geblakerd huis. Daar kreeg mske maar eerst kouwe rillingen van.

Er kwamen dus drie warmtestralers die Slow weeral op de aanbouw ging zetten en daarna nog eens ging verzetten.

Zo ergens tegen vier uur aan, liep mske in de gang en dacht: “maar wat hoor ik hier nu”. Ze croste naar boven om te zien of ’t waar was en “Victorie” riep ze. “Wat zegde?” riep Slow terug. En mske riep nog wat luider “Victorie!” “Voor de doorzetters” zei ze er nog bij, want jawel die kraan van dat bad stond open en het water liep daar maar uit te lopen.

Daarna hebben ze de kraan van het bad laten lopen met een fijn straaltje, die van de lavabo trouwens ook. Die van de keuken stond al te pizzelitteren van toen er daar terug water door kwam.

En nog wat achterafkes:

De man van ’t water die ze vrijdag hebben gebeld wist te vertellen dat dat een goeie oplossing was. “Hadden we daar maar dinsdag aan gedacht voor we naar Zoneke vertrokken” dacht mske. Je kan natuurlijk ook de ganse leiding aflaten maar dan kan je evenveel waterverlies hebben als met dat dunne straaltje.

Slow was stijf. “Dat komt van teveel op die ladder te hangen” zei mske die hem dan ook verbood de eerste tijd nog naar die aanbouw te gaan. De bonbon gas en de warmtestralers staan daar dus nog. Die dingen kunnen achteraf nog van pas komen, dat is allemaal al uitgedokterd, maar dat hoeft niet onmiddellijk. “Net of hij zwanger was van een te zware kleine” zei mske aan de telefoon tegen Bollie toen ze vertelde hoe Slow die fles gas daar boven naar beneden had gekregen.

De kouwe rillingen kwamen terug toen mske de krant las. Dat is pas een nachtmerrie en ze waren hier dan ook wreed content dat ze al die bijverwarmingskes uit konden doen.

Er zijn serieuze plannen gemaakt voor deze zomer. Ze hebben al informatie ingewonnen en ze zullen nog eens nader contact opnemen met een specialist terzake want als je ziet dat een geïsoleerde leiding nog bevriest dan kan je niet zeker genoeg spelen.

De brandverzekering dekt de schade bij bevroren waterleidingen, las mske later, maar wij hebben geen schade. Niet op die manier, maar het werkverlet, het weg en weer gerij, het nutteloos tijdverlies en de bonbon gas zullen niet in aanmerking komen zeker.

Feit is, als er nog maar sprake is van vorst, dan blijven hier de kranen lopen.