Er was een tijd dat SS hier een constante in huis was. Dat was in een tijd dat Slow nog haar rekeningen mocht betalen. Toen stalkte ze hem op zijn gsm om hem uit te kafferen, uit te schelden en uit te maken voor al wat lelijk was. Later zei ze niks meer. Slow nam op en hoorde haar de bladzijden van de libelle omdraaien. Zo een 45 keer per nacht. Klacht bij de blauw mannekes bracht niets anders op dan: “verander dan uwe nummer hé meneer”. Dat wou Slow niet, want Boeke zou kunnen bellen.

Toen ze, toen de scheiding moest afgerond worden, met de noorderzon verdween, was dat enkel en alleen om hem nog een ergere peer te stoven, een peer die hier nog altijd boven ons hoofd hangt.

Maar sedert die noorderzon leek het of het hier eindelijk het huishouden van Slow en mske was, of we nu eindelijk van dat mens vanaf waren buiten dat maandelijks gehaat briefke van die peer dan.

Gisteren kwam het tweede telefoontje. En deze keer denkt mske niet dat het Boeke is, ze denkt dat het echt SS is, want ze hoorde geluiden, gene libelle maar eerder een geluid van knotsende houtblokken. En ze vraagt zich af wat Hare Hoogmoedige Schurkigheid weer bekokstooft, wat er zou gebeuren moest Slow opnemen.

Wat is er gaande? Of zou het, zoals mske gisteren opperde, misschien zijn dat ze aan Slow wil vragen hoeveel ze hem moet?*

mskes verstand zegt nu wel dat het toch allemaal niet zo erg is, maar haar gevoel zegt wat anders. Dat zegt dat hier geen plaats meer is voor SS, maar dat ze die plaats toch maar weer opeist.

En dat telefoontje gisteren kwam net na ’t avondeten wat dan ook direct op mskes maag ging blijven liggen zodat mske vanmorgen met een nietwerkende maag, serieuze koppijn en wreed vies gezind uit haar bed gekomen is.

Terwijl ik dit schreef is er hier weer wat anders gebeurd waardoor mske “jeuh” riep en haar viesgezindigheid naar achter verschoof, maar dat vertellen we dan deze avond wel, of morgenvroeg … ge weet wel … mske en haar muts!
 
 
*Hierbij wordt verondersteld dat iedereen plat achterover gaat liggen van ’t lachen.