mske was al langer zinnens om zich terug een kabas aan te schaffen, wat ze ergens in 2006 dan ook deed. Maar het is niet echt een goeie boodschappentas. Ze is te smal en te hoog, wel goed om een thermoskan in te zetten en een brooddoos maar om niet om echt te winkelen. Ze sleurt dat ding dan ook niet overal mee, zeker niet als ze door een winkelstraat loopt als ze niets nodig heeft.

Sedert geruime tijd is het echter merkbaar dat ze hier en daar beginnen met kosten aan te rekenen voor plastic winkelzakskes en gisteren hoorde mske voor het eerst: “mag ik een winkelzakske aanrekenen?”

“Neeje begot!” dacht mske, maar ze zei het niet want de vraag werd niet aan haar, maar aan de klant voor haar gesteld.

“Neeje begot!” omdat ze vroeger, lang geleden allemaal zelf begonnen zijn met bruine papieren zakken in de Delhaize en plastic zakskes, waar je bleef mee zitten achteraf. Die plastic zakskes worden hier gebruikt in de pedaalemmerkes en de burovuilbakskes.

Sedert geruime tijd hebben Slow en mske dan ook de grote GB-zakken in de koffer liggen waarmee ze dan naar de Colruyt gaan. Er zijn de diepvrieszakken en de plooibakken. Maar niets van dit alles is geschikt om door een winkelstraat te lopen. Dus wil mske terug een echte kabas.

Moe had er indertijd meerdere. De oudste, een verkleurd bruin ding deed al geen dienst meer als kabas maar als wasspeldenzak. Van de andere was de voering versleten en als je niet oplette gleden de aankopen tussen het leer en de voering. In die kabas zat ook een netteke dat je eigenlijk gerust een net kon noemen. Een groot gehaakt ding zonder model dat blijkbaar uit koord was gemaakt en dat, als het volzat, een gefolter was voor de handen.

Zulk een kabas wil mske ook niet. Ze wil zo een kabas die ze aan haar arm kan hangen en waarbij ze bij het zien ervan zomaar aan een prentje uit een prentjesboek gaat denken met als onderschrift: “oma doet boodschappen”.