mske sloeg zich voor het hoofd. De dringende zending! En ze had die nog niet klaar gemaakt. Ze begon er maar direct aan. Ze copieerde, ze printte, ze niette, ze maakte gaatjes en bond samen. Ze foefelde alles in een omslag en plooide die volgens de toegelaten afmetingen.

[Interludium]
Ja, dat is nog zoiets. Ooit deed ze standaardomslagen in en de post veranderde later de afmetingen. Zodoende heeft mske geen zin om die standaardomslagen weg te smijten en werkt ze die een beetje bij zodat ze wel binnen de normen vallen. Daar komt natuurlijk plakband bij kijken.
[Einde]

Ze schreef de geadresseerde op de omslag, plakte daar haar eigen adres op en mikte er plok plok plok, ook nog drie prior postzegels op. Ze greep de omslag, trok in de gang haar schoenen aan en stapte naar de postbus. En het was koud, dus stapte ze goed door.

Toen ze daar aankwam zag ze dat de flap van de zending half open was. Ze keek en zag dat ze in haar haast dat stuk plakband daar gedeeltelijk naast had gekleefd. Dat vond ze niet zo erg. Efkes met wat zjuzekeswater aan die flap en het zou wel houden. Dag Jan! Dat dacht ze maar. Die omslag zijn flap leek niet bepaald van het kleefachtige type.  Zou die gom ook verjaren?

mske fezelde een kleine verwensing, ah ja, ze kon daar op die straat toch niet staan vloeken als een ketter.  Ze draaide zich om en stapte met een flinke tred op huis aan.  Eerst wou ze nog hollen maar bedacht bijtijds dat dat ook belachelijk was. Ze had namelijk nog twee uur de tijd eer de bus gelicht werd. Hier thuis heeft ze zomaar een brede rol plakband genomen en er zo een stuk opgemept.

Toen ze de omslag gepost had en ze meer op haar gemak naar huis wandelde bedacht ze dat ze dat misschien alle dagen moest doen. Niet die ganse ramsamsam van printen, meppen, kleven en gaatjes maken maar gewoon elke morgen zo iets na acht een toerke rond het blok, kwestie van een fris koppeke te halen.