Het is zomer. Of dat zou het moeten zijn. Afin, we gaan er van uit dat het merendeel van de bewoners van deze contreien nu tevreden is aangezien ze steen en been hebben geklaagd bij de warme dagen van juli. Nu niet dat we zover gaan te denken dat het weer zich daar wat van aangetrokken heeft of dat hun geweeklaag enige invloed had op de regen van nu.

Feit is dat Slow een verkoudheid kreeg. Hij haalde er zijn rode zonnehoed bij. Niet dat Slow hier met een rood hoedje rondloopt maar dat heet nu eenmaal zo. Eigenlijk zeggen Slow en mske daar echinadinges tegen. Dat heet namelijk echinacea purpurea in ’t latijn. Hier staat wel altijd een pot van die pillekes voor als er een van hen beiden begint te snotteren of zo.

Dus Slow haalde dat potje erbij -eigenlijk deed mske dat, want Slow weet dat nooit staan- en Slow dook de kelder in op zoek naar de vliersiroop.

Met een ontdaan gezicht kwam hij boven en stamelde: “mske … die vliersiroop … wanneer moet je die maken?” Hij vervolgde terwijl hij de fles opende: “want dit is de voorlaatste”.

mske zuchtte. Niet omwille van het feit dat hij die voorlaatste fles opende maar wel omdat de wildernis waar ze anders hun vlierbessen haalden volledig opgekuist is, vlierstruiken incluis.

Dus nu zucht mske en bepeinst waar ze aan vlierbessen kunnen geraken zonder dat ze het volledige grondgebied moeten uitkammen om een emmerke of twee bijeen te krijgen.