Dat we graag de koers zien dat moeten we niet meer zeggen. Maar wat kunnen we dan wel zeggen?

Dat we supporteren voor Jurgen en Jelle. Ook wel voor de andere Belgen: Kris Boeckmans, Dries en Nick en nog zo een paar. Dat we daarbij niet bepaald binnen de grenzen blijven bewijst het feit dat we Sylvain Chavanel ook wel een goeie vinden.

De Tour dan?

Spijtig, zeer spijtig, die Planche des Belles Filles.
Triestig, zeer triestig, dat alle Hollanders één voor één uit gingen vallen.
Schoon, zeer schoon, dat onze reporters de Hollanders een hart onder de riem gingen steken.
Onverklaarbaar, absoluut, dat die ene Hollandse reporter daarop antwoordde dat wij niets te zeggen hadden, dat we ook nog niets bewezen hadden. Ach ja, één Hollander maakt de natie niet.

Dan op een schone dag in de bergen viel ons oog ineens op die grote helm met een koereur er onder. Die helm koereur reed naar de ontsnapten en toen hij die inhaalde, reden die rap van hem weg en moest hij die terug inhalen. Dat deden die snoodaards een paar keer. mske was wat ontgoocheld toen Pierre Rolland die dag de trofee van de strijdlust kreeg. Blijkbaar is het altijd de aanvaller die die prijs krijgt al vindt mske het wel strijdlustiger om niet op te geven en te blijven rijden om die mannen bij te benen.

Sedertdien heeft mske Chris Anker Sørensen in het oog gehouden, want die zat nu eens altijd haast mee in de achtervolging. En ja, mske heeft een beetje gesupporterd voor Chris Anker Sørensen ook.

Efkes ons stokpaardje er bij halen! Michel Wuyts! Ware het niet dat mske geen smilies in de berichtekes wil, ik zette hier eentje met rologen. Die man ziet alleen de winnaar. De tweede en volgenden zijn verslagen, geslagen, vernederd en kwamen te kort.

Bovendien lijkt het wel of hij Jurgen Vandenbroek niet ziet. Sjaans dat José De Cauwer er nog is om er Jurgen af en toe nog eens bij te halen. Wat een stuk verdriet die Wuyts.

Wat nog meer? Met die historie “Bradley Wiggins versus Christophe Froome” leek onze Michel zijn moteur niet gestart te krijgen: “froem froem froem froem froem …” Wel, Michel, hier is ons gedacht daarover. Waarschijnlijk zal je het nooit lezen, maar we geven het toch! Je hebt gelijk als je zegt dat het in koers over de beste gaat. Je hebt gelijk als je zegt dat bij sport de snelste moet winnen en zijn kansen moet benutten. Maar koers en de Tour de France, heeft ook te maken met sponsoring en wie heeft er bij het ondertekenen van het contract de keuze gemaakt? De keuze tussen sport en eer enerzijds en het groffe geld anderzijds? Dat was toch Froome zélf. Dan moet hij noch jij nu staan bleiten. Geen kompassie mee! Ach ja, de liefde zat niet erg diep, want na die tijdrit was hij ook al bij de verslagenen natuurlijk want de tegenstand was weggeveegd.

Er zijn er die Michel Wuyts en José De Cauwer de Statler en Waldorf van de koers noemen. Maar José vertelt wél interessante dingen als hij efkes tussen het gezever van Wuyts uit kan geraken. Zoals over tactiek. Eigenlijk is dat geweldig interessant om te horen.

En dan heeft het toeval ook nog eens toegeslagen. Dat toeval wil dat op de dag dat wij in de gazet lezen dat Cancellara en de broers Schleck hun geld eisen van hun ploeg, Frank het dopingspook is tegen gekomen. Insinueren wij iets? Neen, want Frank Schleck is ook al in één adem genoemd met Dr. Fuentes. Wat willen we dan zeggen? Awel, dat we niets weten en als we niets weten ook niet met modder willen gooien, dat niemand iets weet en dat het veel properder zou zijn als niemand met modder zou gooien. Pas op zé, vroeger lachten wij ook met die mannen die nooit wisten van waar dat verkeerde plaske kwam.

Bovenstaande zal mske nooit in Vive le Vélo mogen gaan vertellen, laat staan ik, daarom dat we dat hier efkes uit de doeken doen. Wat avance heeft het een mening te hebben als je ze niet mag bekend maken?

Vive le Vélo? Nog altijd een prachtprogramma. Het enige praatprogramma van onze nationale zenders waar mske voor gaat zitten. De twee schoonheidsfoutjes, die er volgens mske in het programma zaten, waren niet te wijten aan de programmamakers maar aan de gasten. Ze gingen alletwee over de fraaie Odiel. Dat was een miniprijzeke dat ze dagelijks gaven aan een opmerkelijk iemand. De eerste keer dat mske zuchtte was toen die coach Paul Van den Bosch die prijs aan Peta Todd (vrouw van) gaf omdat koereurs te hard rieken? Misschien kunnen ze die man volgende keer beter een plaats in een jury voor een missverkiezing geven.

De tweede keer? Ze gaven het trofeetje aan Christophe Froome omdat hij op de flank van die berg zo duidelijk had laten verstaan dat hij sneller was. En dat net op de dag de Chris Anker Sørensen zijn vingers vermaald had tussen zijn wiel. Ach ja, die mensen daar aan die tafel zien wat zij zien en niet wat wij thuis op onze TV zien.

Bart Wellens en Jan Janssen hadden dat dus blijkbaar ook gezien en gaven dan de laatste fraaie Odiel maar aan Chris Anker Sørensen. Net op de valreep, want wij dachten dat hier eens aan te kaarten en hem zelf in de bloemekes te zetten.

En waarom zouden we dat nu niet doen? Chris Anker Sørensen, voor wat het waard is, we geven je een ereplaatsje naast Odiel Defraeye.