Wat zei ik? Beter?

Na één week thuis was het onhoudbaar. Ik kon zelfs niet meer slapen van de pijn.

We hadden al besloten om nieuwe hoofdkussens te kopen. Ik sliep al jarenlang zonder, maar door die schouder was ik toch maar de oude kussens -jawel twee- terug gaan gebruiken omdat ik dan niet zo op die schouder rustte.

Nu moet ik ook zeggen dat het zoveel verbeterd was, dat ik stopte met pijnstillers.

En ik had ook al een grafiek gevonden waaruit bleek dat er nog niets abnormaals aan de hand was.

Maar hoe dan ook, op nieuwjaarsdag vond ik het voldoende. Ik maakte een afspraak bij de dokter. Die was gisteren om acht uur ’s morgens.

Daarna zouden we dan wel hoofdkussens halen. Slaap ik binnenkort weer zonder hoofdkussen, zou ik toch gemakkelijker zitten om te lezen in bed. Die ouwe zijn echt wel afgeleefd.

De dokter wou toch maar liever een echo van die schouder laten nemen. Dat kan hier vlot. Op het plein aan de ene kant van de straat zetelt de dokter en op het plein aan de andere kant van de straat huist de plaatjesmaker. En jawel, er zit een scheurtje in de pees. Een maand niets doen dat pijn doet, maar ook niet zwemmen.

En wat met de evenementen? Waar ik me wel voorhoud niets te forceren, maar het toch niet kan laten als ik weer iets vanzelfsprekends moet laten staan tot iemand anders dat voor mij kan doen.

Mijn goesting om kussens te gaan kopen was van de slag over.

Bovendien is Luc dan ook nog de rest van de dag in bed gaan liggen. Zijn maag van slag? Hopelijk is het dat maar.