Ik heb meer slaap nodig dan Luc. Veel meer. Ooit, in onze beginperiode, heb ik Luc moeten leren slapen. Zijn hele slaappatroon was overhoop gehaald.

Van alle, toen genomen beslissingen, blijft er nog één overeind. Om 23u gaan slapen moet niet meer. Maar niet voor zeven uur opstaan, dat blijft gehandhaafd. Wie weet op welk onzalig uur hij anders weer door het huis gaat spoken.

We gaan gewoonlijk later naar bed, zo ergens tussen twaalf en één. En dan is hij al om zeven uur uit de veren. Ik niet. Dan draai ik me nog eens.

Aangezien ik weet dat ik geen acht, maar negen uur slaap nodig heb, vind ik het dan behoorlijk laat om op te staan. Niet dat ik daar alle dagen last van heb, als we niet thuis zijn zit ik al om acht uur aan het ontbijt, maar thuis …

Het stoorde me. Ik nam me allerlei dingen voor: vroeger gaan slapen, wekker zetten en wat weet ik nog meer.

Tot ik me zaterdagochtend, net na het ontwaken, ineens realiseerde dat dat me niet hoeft te storen, dat het mijn slapen en mijn leven betreft. Dat niemand me hoeft te vertellen hoe en wanneer ik moet en mag slapen. Dat hebben ze al lang genoeg gedaan. Op de evenementenopbouw sta ik nog steeds een poos voor zeven op.

We gaan gewoon door zoals we bezig zijn. Dat wil zeggen dat we ’s avonds onder ons beidjes genoeglijk op de zetel hangen en naar een laatavondprogramma kijken, dat Luc ’s morgens opstaat wanneer hij wil -zolang het maar niet vóór zeven uur is- en dat ik enkele uren later mijn bed uitrol.