Als je mij zou vragen wat mijn lievelingsbloemen zijn, zou het antwoord afhangen van de dag. De ene dag zou ik rozen zeggen, de andere orchideeën.

Maar ergens vorige week kwam ik tot het besef dat dat helemaal niet zo is. Ik houd van rozen, ik houd van orchideeën, maar ergens vorige week realiseerde ik me dat mijn echt favoriete bloemen gewone madeliefjes zijn.

Ooit lang geleden -nog voor de tijd dat ik thuis Assepoester werd- plukte ik ze om aan mijn moeder te geven of om er een krans mee te vlechten. Ik kon vrolijk worden van madeliefjes in het gras ondanks die chicaneur van een moeder.

Laatst vertelde Luc iemand over een wandeling en grapte dat ik ook had gezegd: “je hebt op een madeliefje getrapt”. Deed ik dat werkelijk? Ik kan het me niet herinneren maar sedertdien realiseer ik me dat ik inderdaad -zij het onbewust- niet op madeliefjes trapte. Nu ondertussen dus bewust.

Maar soms maken ze het me wel echt moeilijk. Of ik zou erdoor moeten huppelen.