Scheiden doet lijden
Afscheid brengt leed
Veel moet je dromen
als t’aan je vreet

Ik weet niet hoe het bij anderen gaat, maar bij elke breuk krijg ik ermee te maken. Serieuze breuken bedoel ik dan, niet één of andere die de naam vriendschap niet waard is.

Ik droom dan zo hard over het gebeurde dat het ’s morgens lijkt of ik hard labeur heb verricht. Ik heb dan een hoofd zoals een zeikvat -zoals men dat in Huldenberg pleegt te zeggen- en het lijkt dan wel of ik een snotvalling heb: mijn ogen kijken flou, mijn neus zit halvelings verstopt en mijn stem krast als een hese kraai.

Soms duikt één van die vroegere breuken ook nog eens op, als waren ze jaloers dat er weer wat anders is om over te dromen. Mijn moeder bemoeit er zich nogal dikwijls eens mee, maar dat is niet verwonderlijk, dat kon ze vroeger ook al uitstekend.

Deze nieuwe breuk is nog geen feit, het is nog maar een barst -een serieuze dan wel- maar daar waren ze al, de zware dromen en dat gedurende de hele nacht. Deze keer was het niet mijn moeder, maar het vriendje dat ik op mijn achttiende wandelen stuurde dat gedurende een kort intermezzo zijn opwachting maakte.

Het ergerlijke is wel dat er een oorzaak is, waarna ik beslis dat het zo niet verder kan. Ik ben hoe dan ook de pineut. Verder kan ik niet, breken breekt me zuur op.

Van die ene die besloot dat ik overbodig was in haar leven, daar droom ik niet van.

Op zich allemaal niet zo ernstig, want tijdens de dag spookt het niet na in mijn hoofd. Die bijverschijnselen? Na enkele zjatten zwarte koffie en een klets koud water gaan die wel over.

Tijdens het wandelen -al dan niet in de regen- waait de wind wel alle spinnewebben uit mijn hoofd.