Er zijn van die ogenblikken waarop ik me afvraag of ik soms onzichtbaar ben. Dan sta ik ergens naar te kijken en komt er ene of andere pal voor mijn neus staan. Of ik sta ergens en het lijkt wel of ik altijd in de doorgang sta, al is dat niet zo. Maar het is dan wel precies dààr waar ik sta dat de hele processie altijd door moet: heen én terug.

Ik dacht dat het aan mij lag. Maar deze week las ik in een artikel over festivals -al ga ik écht niet naar festivals- een uitleg. Het artikel handelde over kleine mensen.

Ik ben niet klein, ik ben ook niet groot. Ik ben 1.66m. Ik denk dat dat een normale lengte is.

Maar in ieder geval las ik daarin het volgende:

Heb jij ook het gevoel dat iedereen steeds langs jou moet om hun biertjes te halen? Wel, dat ís ook zo. Precies omdat jij aan de kleine kant bent, lijkt het alsof er op jouw plaats plek zat is om snel tussen de mensenmassa te manoeuvreren. Niet dus. Durf je dan ook onwrikbaar op te stellen. Anders kan je het hele concert lang salsagewijs kleine stapjes naar voren en achteren zetten zodat anderen probleemloos kunnen passeren.

Mja, dat is dus wat ik dan doe.

Maar onwrikbaar? Dat heb ik ook al meer dan eens geprobeerd, één keer zelf met als gevolg dat ik me daar een duw kreeg, mijn evenwicht verloor en enkel en alleen niet viel omdat de anderen waar ik bij behoorde dicht genoeg stonden.

Ik assertief, zij agressief?