Als je vroeger, heel lang geleden, een feuilleton op de TV wou volgen moest je telkens een week geduld hebben eer je het vervolg kon zien. Miste je een episode dan had je pech en moest je maar proberen volgen met een gaping.

Later, toen de zaterdag een vrije dag werd, ik zat toen al in de moderne, werd er van de jeudfeuilletons een herhaling gegeven op die zaterdag. Voor de andere feuilletons werd de weekregeling aangehouden.

Ik weet niet wanneer de feuilletons series werden noch wanneer de episodes in afleveringen veranderden. In elk geval is er een groot verschil met die vele jaren geleden.

Het aanbod aan series is zo groot geworden dat ze nu, op sommige zenders -voor zover ze het nu geen kanalen noemen-, twee afleveringen in één keer uitzenden, zodat ze er sneller vanaf zijn en aan de volgende serie kunnen beginnen. Op andere zenders -commerciële weliswaar- kan je als je wil de hele dag met je snuit voor de TV hangen, daar gaan ze -ingeblikt Amerikaans- in één ruk door.

Doen wij dat? Natuurlijk niet. Het wil niet zeggen dat ik nadat ik mijn jarenlange hekel aan de TV opgeborgen heb nu ineens zo omgeslagen ben dat ik het ding ga omhelzen.

De series die we willen zien -zoals nu het Frans/Belgische “La forêt“- worden opgenomen en waar we de eerste van de twee afleveringen onmiddellijk bekijken, wordt de volgende voor de zondag gereserveerd.

Al is “willen zien” nogal sterk uitgedrukt. We willen altijd eerst even proeven eer we beslissen of we wel verder willen kijken. “La Forêt” bevindt zich nog in de proefperiode.