Enkele maanden geleden, keken wij -in een lamlendige bui- naar een paar afleveringen van: “Criminal Minds”. Dat het echt wel ging over een reeks van 13 in een dozijn die zo snel mogelijk ingeblikt werd, was al snel duidelijk.

Niets om over na te denken, zou je zo denken.

Maar niets is minder waar. Wij begonnen er een patroon in te zien. Al die afleveringen zijn quasi hetzelfde al heten de slachtoffers anders. Elke aflevering had een gegeven, het weerkerend patroon van profiel schetsen waarbij de hoofdrolspelers steeds weer op quasi ongeforceerde wijze op elkaar inspeelden en dan de afloop. De rest van de tijd werd opgevuld met het vertonen van gefolter en vernedering van de slachtoffers waar het over ging.

En ik dacht: “ze lijken er wel op te kicken”.

Mogelijk is dat wel zo en hebben sommigen van die scenarioschrijvers ook een criminal mind en vinden ze in dat soort reeksen een uitlaatklep. Dan kan je er inderdaad beter over schrijven en/of filmen dan het effectief te doen, maar uiteindelijk geeft me dat het idee dat echte criminelen er toch maar inspiratie mee opdoen.

Voor ons hoefde het al snel niet meer.